Heen en weer

Heen en weer

Inmiddels is het gelukt om foto’s te plaatsen bij het vorige reisverslag.

Dinsdag 3 mei

Na een onrustige nacht ontbijt ik op de passagiersstoel van de bus. Het waait nog steeds erg hard, je kunt haast niet buiten zijn. We gaan verder naar ‘Dead horse pointstate park’. Op deze plek in het park, is het hoog gelegen plateau maar 30 meter breed. Vroeger werden hier wilde paarden naar toe gedreven en werd de toegang afgesloten. De beste paarden werden getemd, de andere werden vrij gelaten. Volgens een oud verhaal zijn de cowboys de paarden een keer vergeten en zijn ze dood gegaan van de dorst, terwijl de Colorado 600 meter lager stroomt. De arme beesten konden geen kant op.

Op weg daar naar toe passeren we de toegangsweg naar Arches NP, er staat een een dubbele rij auto’s in de file om naar binnen te kunnen, blij dat we dat niet gedaan hebben. Het is bewolkt en het wordt steeds kouder. We stijgen tot 2000 meter. Het landschap ziet er mistroostig uit. Op deze hoogte liggen verschillende basic campings zonder enige bescherming. We rijden naar het bezoekers centrum en vervolgens naar het uitzichtpunt. Het is zeker indrukwekkend, maar het kan me niet meer boeien in deze kou. Het begint te regenen, de eerste echte serieuze neerslag tijdens onze reis, de wind dringt zelfs door mijn dikke jas heen.

Op naar lager gelegen gebieden, we besluiten om langzamerhand de bergen uit te rijden, richting westen. Misschien kunnen we een paar nachten pakken in het ‘Grand basin NP’ om vervolgens dwars door Nevada de ‘loneliest road’ in de VS te rijden. In Green River klaart het op en is het een stuk warmer. We vinden een camping 15 km ten noorden van deze plaats aan een wilde rivier. Ons humeur klaart op, het is een fantastische plek en in de zon is het erg behaaglijk. We zijn beland in bearcountry.

Woensdag 4 mei

’S ochtends is het echter weer steenkoud, het lijkt wel of het gevroren heeft. De inmiddels vertrouwde wind steekt weer op. Moeten we wel doorgaan met ons plan? Een andere optie lijkt beter, Capitol reef NP ligt zuidelijker en in een vallei. In deze vallei ligt het plaatsje Fruita, al in 1880 gesticht door de Mormonen, nu alleen nog een historische site. Overgebleven zijn de boomgaarden, in het najaar kun je rijpe abrikozen en perziken zo uitde bomen plukken en er is een camping bij. Wie weet hebben we geluk. Via Hanksville volgen we de 24 south; een prachtige route. Onze hoop wordt echter meteen de grond ingeboord, bij het bezoekers centrum staat de parkeerplaats vol met campers en de camping heeft pas vanaf 20 mei plek. We beginnen aan de scenic drive, prachtige gekleurde en gevormde rotsen, van groen, geel tot oranje. Soms lijken het wel slagroompunten. Het is echter zo druk dat we halverwege omkeren, vanaf nu willen we alleen nog maar de kleinere state parks of forest parks bezoeken en we laten Bryce canyon links liggen.

Zijn we te vroeg in het jaar naar de VS gereisd of is het te koud voor de tijd van het jaar? We hebben ons in ieder geval niet gerealiseerd dat we zo lang op grote hoogte zouden verblijven. Het is duidelijk dat we de bergen en hoogvlaktes uit moeten. Weer rijden we opnieuw naar het noorden via de 24 en de 50. We passeren echte wintersport dorpjes zoals Torrey en Loa. De weg voert ons over een pas van 3000 meter hoogte. Het is bewolkt en het landschap ziet er onheilspellend uit. We dalen en dalen om uiteindelijk in het stadje Delta te overnachten. In Delta kiezen we dit keer wel voor een RV park, in ieder geval een lekkere douche, interneten elektriciteit zodat vannacht de kachel aan kan.De douche bestaat uit nauwe kunststof units, met daarvoor een hokje dat uit plastic buizen en dito gordijntjes bestaat. Als ik mijn voeten af droog en steun zoek bij een plastic buis dondert de hele stellage bijna om en dat voor $52,00 per nacht.

Wim bestudeert de weersvoorspelling van de komende week. Er is een nieuwe koude dip op komst, die zelfs tot in Arizona door zal dringen en een kleine week aan zal houden, onze laatste week. Wat is wijsheid, ik spreek een mevrouw in de douche ruimte; we moeten naar St George, daar is het altijd warm, ook de komende dagen. We zien weer mogelijkheden, Zion park is vlak in de buurt en daar lopen mooie trails. Bij Bakerdam, vlak bij St. George vinden we, volgens internet, een ‘first come, first serve’ camping. Morgen vroeg op.

Donderdag 5 mei

Via de 257S, de 56 en de 18S komen we na zo’n 200 km op de camping aan. Deze is gelegen in eenprachtig groen gebied met vriendelijke groene heuvels. Er zijn veel plekken vrij, zoals altijd willen we de bekende envelop invullen, maar kunnen die niet vinden. We kijken nog een keer naar het informatiebord: alleen middels reserveringen te boeken. Het bereik is te weinig om te kunnen internetten, bellen lukt wel met de overkoepelende overheidsorganisatie, die deze campings beheert.

Een computerstem leidt me door allerlei menu’s, het duurt 10 minuten voordat ik een levend mens aan de telefoon krijg. We kunnen vannacht blijven, maar morgen is alles vol. De moed zakt ons nu echt in de schoenen. Later blijkt dat in dit gebied morgen de ‘Iron man’ gehouden wordt, een wereldkampioenschap Triatlon, 90 km fietsen, 20 km hardlopen en 2 km zwemmen. Alles zal vol geboekt zijn. Het kampvuur gaat aan, we nemen een drastisch besluit, we reizen morgen door naar ‘The Valley of Fire’ zo’n 60 km ten noorden van Las Vegas, daar blijft het warm en er zijn verschillende campings. Ik markeer de route op de kaart van de afgelopen dagen, een mooie zigzag van zuid naar noord en weer terug.

Vrijdag 6 mei

Weer vroeg op, de route leidt ons dwars door St. George. Wim begint te twijfelen, het is zo’n mooi groen gebied hier. Zullen we in toch op een RV park in St.George gaan staan, dit gebruiken als een soort base camp. Af en toe is de verleiding groot, alle luxe is natuurlijk heerlijk, maar tussen die bakbeesten staan, geen ruimte hebben en daar ook nog dik voor moeten betalen, vind ik geen goed plan. Als we later langs zo’n RV park rijden, waar de campers zelfs onder een afdak staan, is Wim ook overtuigd. Je kunt niet eens naar de sterren kijken.

Dan rijden we de stad uit, de interstate op. Het mooie vriendelijke groene verandert weer in een semi-desert, dit keer overheerst grijs. Stoffig. We hoeven elkaar niet aan te kijken, om te weten hoe we ons voelen. De ‘Valley of fire’ doet zijn naam eer aan, het zijn echt knaloranje vreemd gevormde rotsformaties, prachtig om naar te kijken. Al bij de ingang van het park weet de ranger ons te vertellen dat er plek is op de camping. Voorzichtig worden we blij. We vinden een beschutte plek bij de rotsen en kijken er op uit in de verte. Bovendien heeft de camping een hete douche én we hebben een kraan bij onze plek. De wind gaat liggen en de grondeekhoorns scharrelen aan onze voeten. Eindelijk hebben we een plek gevonden waar we een tijdje kunnen staan. We maken een rondedansje van plezier!

Wordt vervolgd