Rode rotsen en zand

Rode rotsen en zand

Donderdag 21 april

Terwijl Wim nog een stukje van het westelijk deel van de rimwalk loopt, verken ik het begin van het Bright Angels head. Hier start detrail, die zigzaggend naar beneden de canyon in loopt, alleen aanbevolen voor mensen met een zeer goede conditie. Mooi om te zien hoe een stel jonge mensen zich voorbereidt; een volle rugzak met slaapmatjes en vele liters water worden op de rugmeegesleept. De tocht duurt 6 tot 7 uur, je slaapt in eententje op de bodem van de canyon. Je kunt dit ook op een muilezel doen en overnacht dan op de ‘phantom ranch’ die 1680 meter diep ligt, kosten $1000,00 per persoon. Ik mag er niet aan denken om zeven uur lang op een muilezel te moeten zitten en dan ook nog de volgende dag weer terug te moeten.

De Grand Canyon trein rijdt the village binnen. Het is een toeristische trein met grote panorama ramen en restaurant wagons. Deze trein rijdt ook door deCoconino desert en het Kaibab national forest. Het zal wel een dure rit zijn, maar als je het geld hebt, prachtig en relaxt.

We rijden opnieuw zuidwaarts; toch richting Sedona, het gebied van het Red Rock Center, dat we eerst overgeslagen hebben. Via de 180 komen we door Flagstaff dat ook op 2000 meter ligt. Een bijzonder fraaie route leidt ons eerst langs de hoogste berg van Arizona, Humphreys peak van 12633 feet, oftewel 3850 meter. Er ligt nog sneeuw op. Vanaf Flagstaff wordt de wereld in één keer groen met glinsterende bergriviertjes. De weg kronkelt, het schiet niet op, gelukkig hebben we alle tijd.

Wat zijn we blij dat we toch nog hier terecht gekomen zijn. Sedona wordt omgeven door rood-oranje gekleurde bergen die als bizarre formaties uit het landschap omhoog steken. De huizen in de toeristische stad zijn gebouwd in dezelfde kleuren, ze gaan volledig in het landschap op. We dalen verder tot Cottonwood waar we twee nachten geboekt hebben. Het is heerlijk weer, we eten buiten en ook alligt de camping vlak langs de weg, proosten we op onze goed uitgevallen beslissing.

Vrijdag 22 april

We rijden via Cornville naar het visitorcenter van het Red Rock State Parc. We krijgen adviezen over enkele trails die goed te doen zijn volgens de ranger. Vandaag lopen we de Baldwin loop, een trail die deels langs de Oak Creek loopt maar vooral ook langs de flanken van de beroemde Cathedral Rock, de meest bijzondere rotsformatie in dit gebied. We genieten volop tijdens deover het algemeen makkelijke wandeling van 1,5 uur. Cathedral Rock is de meeste bekende formatie in dit gebied en wordt dan ook als een soort heiligdom beschouwd.

Het hele gebied rond Sedona staat bekend om zijn mystieke en spirituele krachten die hier een rol zouden spelen. Wonderdokters, natuurgenezers, waarzeggers en ‘new age’ volgelingen hebben zich hier gevestigd. Dat het toerisme hier welig bloeit is ook meteen te merken aan de prijzen in de supermarkt.

We hebben redelijk goed internet en proberen alvast een plekje te reserveren in Moab. Alles vol. Later horen we dat Moab zijn toeristenpiek in april heeft, omdat het dan nog niet te warm is. Bovendien vindt er komende week een festival plaats waar ook veel mensen op af komen.

We besluiten niets meer vooraf te reserveren, het kost teveel tijd en je wordt er niet vrolijker van.

Bovendien weet je van tevoren niet, hoelang je wilt blijven.We gaan op de bonnefooi verder. Dat vinden we allebei toch prettiger. Er zal altijd wel een plekje te vinden zijn op een ‘first come, first serve’ camping. Bovendien bestaat er zoiets als BLM, bureau land management, dit zijn plekken in verlaten gebieden waar je mag kamperen. Geen faciliteiten, dat is niet erg, we hebben alles aan boord.

Zaterdag 23 april

Vandaag lopen we de ‘vliegveldloop’. Het klinkt erger dan het is, je hoort af en toe een verdwaalde helikopter, maar verder niets. Het vliegveld ligt op een hoog gelegen plateau en de uitzichten zijn echt fantastisch mooi. De wandeling is pittig. We klauteren 2,5 uur over rotsen en geitenpaadjes, maar de inspanning loont volop! Helaas begint mijn heup op te spelen, voordat we vertrokken had ik hier al last van. Ik zou deze wandeling echter zo weer opnieuw doen.

Zondag 24 april.

Terug naar Flagstaff, dit keer via de snelle interstate highway. De tocht naar Monument Valley voert ons door bizarre droge landschappen. De 89 is nog steeds afgesloten vanwege de bosbranden. Via Leupp, Tuba City komen we op de 160, we rijden dwars door het indianenreservaat van de Hopi- en Navajo indianen. Hier gelden vaak bijzondere wetten. Dat de indianen uiteindelijk alleen de meest onvruchtbare gebieden hebben over gehouden blijkt wel uit het landschap.

De Hummingbird camping is prachtig gelegen, we hoeven alleen maar de heuvel op te lopen, een korte wandeling van een kwartier en we kijken uit over ‘the view’.Dit spectaculaire uitzicht kent iedereen, of van bekende western films of van oude sigaretten reclames. Weer opnieuw zijn we totaal onder de indruk. De camping heeft bijna geen faciliteiten, alleen een wc, zie foto, en koud water uit een slang. Er staat nog een camper met een gezin met jonge kinderen. Ze spelen in het zand en met de puppy’s die hier rond lopen.We staan in het mulle zand én in de volle wind, we worden soms letterlijk gezandstraald. De zon is zoals altijd erg fel, ’s avonds is hier ook koud, we zitten weer op 2000 meter hoogte.

Maandag 25 april

We maken de rondrit door de Valley, onvoorstelbaar mooi zijn deze rotsformaties. We stoppen om de haverklap om het landschap in ons op te nemen. Voor de Navajo indianen is dit heilig gebied. Elke formatie heeft een naam. Elk uitzicht trouwens ook, wat dachten jullie van het ‘John Wayne point’ en ‘the Ford view’, waar je een foto van jezelf kunt laten maken, zittend op een paard. Lang geleden heb ik hier een tocht op een paard gemaakt door deze vallei, deze tochtstaat nog steeds op mijn netvlies gebrand. De toegang tot de vallei is sindsdien wel erg veranderd, waar ik toen nog kampeerde, ligt nu een hotel. Het hotel is wel erg mooi gebouwd, het heeft zich aan het landschap aangepast. Er zijn weinig toeristen, het is nu nog te koud, maar deze plek is ook zo afgelegen dat er veel minder mensen komen dan bijvoorbeeld bij de Grand Canyon.

Nog steeds vind ik het een mysterieus gebied. Ooit heb ik het boek ‘Waren de goden kosmonauten’ gelezen en nu ik hier weer ben, bekruipt me hetzelfde gevoel dat ik had bij de piramides in Egypte en bij de tempels van Teotihuacan in Mexico. Terug naar de camping. Wind, wind en nog eens wind en dus zand, zand en nog eens zand.

Dinsdag 26 april

We lopen nog een keer de heuvel op om van het magische uitzicht te genieten. Wim loopt om één van drie giganten heen, die ‘the view’vormen, dat duurt bijna drie uur. Dit geeft wel een beetje aan hoe groot ze zijn. We hebben genoeg van het zand en de wind en besluiten om ’s middags te vertrekken.

We rijden Zuid Utah binnen. Bij Mexican Hat, een aparte rotsformatie, passeren we de San Juan river. In Blanding aan gekomen verzamelen we informatie bij het visitorcentrum. Zuid Utah is een gebied met vele parken die de moeite waard zijn om te bezoeken. We vinden een camping in het dorp die als basiskamp voor onze tochten geschikt is. Meestal rijden we tegen11.00 uur weg om tegen 17.00 uur voldaan terug te keren.

Wordt vervolgd