Van de hitte naar de kou

Van de hitte naar de kou

We vertrekken bijtijds; vanuit Parker rijden we via de 72 en de Interstate10 east naar Tuscon. Al voor Tuscon zien we de Saguaro’s, de wegwijzer cactussen, hier en daar verdwaald in het landschapstaan. Naarmate we dichterbij het park komen, worden het er steeds meer. Ze kunnen meer dan twaalf meter hoog worden en ontwikkelen na hun 70^elevensjaar de eerste ‘armen’.Tussendoor staan de stakerige christusdoorns, bij ons een kamerplant. Hierbestaan ze uit lange dunne stengels met aan het uiteinde feloranje bloemen. We rijden het park binnen, het maakt deel uit van de grote Sonora desert, deze woestijn staat bekend om de zeer gevarieerde maar hoofdzakelijk stekelige vegetatie.

We zijn blij verrast als we aan de andere kant van het park de Gilbert Ray camping op rijden. Vanaf onze plek hebben we uitzicht over de woestijn met de gekke silhouetten van de Saguaro’s vlak voor onze neus. In het avondlicht zien ze er prachtig uit. De sterrenhemels moeten hier fantastisch zijn, helaas is de maan vol en geeft teveel licht. We staan pal in de zon en zijn ontzettend blij met de schaduw van onze party tent.

Vrijdag 15 april

We gaan eerst naar het visitorcenter voor informatie over de wandelingen. Hier zien we een korte video over de flora en de fauna van het park. Het meest spectaculaire beeld is aan het einde van de video. Het filmdoek wordt naar boven gerold, er achter zit een grote glazen wand en het kleine filmzaaltje baadt in één keer in het volle zonlicht. We kijken naar buiten over het landschap van de Sonora desert.De NP’s zijn echt keien in het geven van goede informatie over het betreffende gebied, ook voor kinderen.

We lopen een prachtige trail door het westelijk deel van het park. Nu we lopen, zien we pas hoe gevarieerd de vegetatie is. Sommige soorten bloeien, anderen zijn uitgebloeid en de grote cactussen bloeien pas in juni. We kijken onze ogen uit, wat een grote en vreemd gevormde cactussen zijn dezestatige Sauaro’s.

Zaterdag 16 april

We moeten erg wennen aan de hitte, ons doel voor vandaag is het westelijk deel van het park aan de andere kant van Tuscon, zo’n vijftig minuten rijden. Ik lees in een gids over Barrio, de broodhemel van Tuscon. Het brood in de supermarkten is slap en zoet. Het is lastig om een brood te vinden waar geen suikers aan toegevoegd zijn. Nu we toch door Tuscon rijden, scoren we een heerlijk brood bij Barrio. Ik spreek de bakker en hij is helemaal enthousiast over het brood in Europa, ik kan hem alleen maar gelijk geven. Het kost wel negen dollar. We zijn aan de late kant en besluiten om morgen naar het andere deel van het park te gaan. Het wordt een rommeldag.

Allereerst naar een laundry voor de was. Dat gaat hier heel gemakkelijk, geen munten meer maar een soort was creditcard, die je kunt opwaarderen. We stoppen de was in de machines en gaan naar de vlakbij gelegen supermarkt. Het blijkt een Mexicaanse supermarkt te zijn,Spaanstalig en een totaal ander assortiment. Ik kijk mijn ogen uit. We legen de supermarktkar in de kasten van de bus, de was gaat de droger in en even later loop ik met een karretje vol schoon netjes opgevouwen was over de parkeerplaats. We drinken erg veel, je zweet hier wel, maar het vocht verdampt meteen. Je huid blijft kurkdroog. De rest van de dag rusten we uit in de schaduw van de party tent.

Zondag 17 april

Vroeg op, richting oostkant van Tuscon. Het is eerste Paasdag en het is erg rustig op de weg. Aan de oostkant van de stad zien we onmetelijke rijen vliegtuigen staan; althans wat er van over is. Het blijkt het grootste vliegtuig kerkhof van de wereld te zijn, de Davis-Monthan Airforce Bone Yard. Je kunt het heel goed zien met google earth.

De vegetatie van dit oostelijk deel van het park is veel gevarieerder, de cactussen en de vetplanten worden afgewisseld met felgroene bomen en struiken die vaak bloeien. We maken weer opnieuw een schitterende wandeling. Voldaan van alle indrukken lunchen we op een terras van een restaurant. Op het volledig overschaduwd terras staan gasheaters. Dit laat wel zien dat het hier ’s avonds erg afkoelt.

De campingstoeltjes die bij de bus horen zijn wel van heel erg slechte kwaliteit. Eentje is al ingestort, de ander bijna. We rijden naar de Walmart, die zelfs op eerste Paasdag open is. Inmiddels weten we de weg, al die winkels zijn min of meer hetzelfde ingericht,en vinden al snel een nieuwe stoel.

Inmiddels is het ons gelukt om drie nachten op de Mather campground, in het hart van Grand Canyon NP te boeken, weliswaar op drie verschillende plekken, maar we zijn er blij mee. Morgen rijden we er naar toe. De camping ligt op 2100 meter hoogte, dat wordt vast een ander verhaal dan in deze hitte.

Maandag 18 april

Vroeg op, vandaag moeten we een flinke afstand afleggen. We wisselen elkaar om het uur af, zo schiet het lekker op. Het is te merken dat we highlight nummer 1 van de VS naderen, de hotels en lodges Liggen aan beide kanten van de weg. Via Phoenix, de interstate 17 north, de 69, de 89 en uiteindelijk de 64 north komen we rond 16.00 uur op de camping aan. Deze camping heeft alleen wc’s en water, geen bereik. Een particulier heeft buiten de camping een gebouwtje met douches en wasmachines. Er wordt gretig gebruik van gemaakt. Een warme douche kost tien ‘quarters’ voor vijf minuten. We wandelen naar de ‘general store’ waar van alles verkocht wordt, vaak gericht op kamperen. Het waait ontzettend hard en het is erg koud. Geen kampvuur vanavond, we gaan met de kippen en drie slaapzakken op stok.

Dinsdag 19 april

Vanochtend is een hete douche mijn prioriteit, maar als ik na veel gedoe de juiste hoeveelheid muntjes heb, is de douche een afknapper. Ik moet mijn ellebogen tegen mijn lijf houden om me niet te stoten en om het plastic douche gordijn van me af te houden. Ik ben schoon.

Ik realiseer me nu pas hoe groot dit park wel niet is. In mijn herinnering van vele jaren geleden heb ik wel een uitzichtpunt bezocht, maar welk is maar zeer de vraag. We lopen met vele anderen de rimwalk; een wandeling van 6 tot 20 km, we pakken het middelste deel. Het pad is geasfalteerd en ook toegankelijk voor rolstoelen. Het ene adembenemende uitzicht na het andere voltrekt zich aan onze ogen. Moeilijk om te beseffen dat je 1600 meter naar beneden kijkt en dat het smalle blauwe lintje in de verte een veroorzaker van al dit moois is. Jammer dat het vandaag bewolkt is en koud. We warmen ons op in de lounge van hotel El Tovar dat het centrum is van Grand Canyon Village.

Woensdag 20 april

De zon schijnt, de lucht is strakblauw, de UV straling tussen 8 en 10,iets minder wind maar het blijft koud. We rijden naar desertview, bekend om zijn oude uitkijk toren, een rit van 45 km. Elke draai, elke bocht biedt nieuwe uitzichtpunten, de ene nog mooier dan de andere.

In de souvenir winkel staat een waarschuwingsbord; de 89 south is afgesloten, er woedt al dagen een ‘tunnel fire’. Zevenduizend mensen zijn geëvacueerd en twintig properties zijn volledig verwoest. Wat vreselijk voor die mensen.Gelukkig moeten we die kant niet op.

Op een P met goed bereik bekijken we de weersvoorspellingen voor de komende dagen. Er is eenkoude dip op komst met erg veel wind, zeker in Monument Valley dat ook op 2100 meter hoogte ligt. Dekomende drie dagen hebben we daar een camping gereserveerd.We kijken elkaar aan en veranderen ter plekke onze reisplannen. Eerst texten we met de eigenaar van de camping; geen probleem, we kunnen drie dagen later komen. Zuidelijker en lager gelegen vinden na lang zoeken een camping in Cottonwood, vlakbij Sedona met elektriciteit én douches.

Wordt vervolgd