Het einde van de wereld is ver weg

Het einde van de wereld is ver weg

Terwijl onze reis naar Indonesië voorspoedig verliep, werd onze reis naar Hoga Island een aaneenschakeling van vertragingen , waardoor we noodgedwongen strandden in Kendari. Geduld hebben, je niet verbazen over gebrek aan informatie en blijven hopen dat het toch nog goed komt, zijn hier in Indonesië blijkbaar eigenschappen die je als reiziger moet hebben.

We vertrekken dinsdagmiddag om 15.00 uur uit het guesthouse, nemen afscheid van Clint en worden door chauffeur Denny naar Surabaya gereden. We doen er een kleine zes uur over. Het Iris budgethotel ligt op loopafstand van de vertrekhal. De kamer is zeer compact en voor een nachtje prima. Woensdag heeft de vlucht naar Makassar een vertraging van meer dan twee uur en de volgende vlucht naar Kendari nog eens een uur. We missen de vlucht naar Wanci die maar één keer per dag gaat. We krijgen een hotel aangeboden van Lion Air voor de nacht. Donderdag middag vliegen we naar Wanci; hier blijkt dat het hotel, dat voor ons gisteren besproken was, vandaag vol is. We genieten daar echter volop van de zonsondergang met een biertje op het terras en worden naar een vervangend, zeer eenvoudig, hotel in het stadje gebracht.

Vrijdagochtend gaan we met de ‘speedboot’ naar het eiland Kuladupa. De speedboot heet zo omdat hij vijf buitenboordmotoren heeft. De bagage wordt in het midden van het ruim neer gezet. Daarom heen zitten de passagiers. Verderop zijn er ook nog wat bankjes. Het houten bootje stroomt langzamerhand vol met locals. We zijn de enige westerlingen hier en worden dan ook van alle kanten bekeken. We varen anderhalf uur naar Kaledupa, het eiland van de Baju, de zeenomaden die op paalwoningen in de zee leven. Deze waren laatst nog volop in het nieuws. Hun milt is veel groter dan de onze, waardoor ze extreem lang onder water kunnen blijven. Wetenschappers hebben aanpassingen in hun DNA gevonden. Evolutie gaat blijkbaar ook bij mensen nog steeds door.

Op de rommelige pier is het een komen en gaan van mensen. We worden geroepen, het sloepje met motor ligt voor ons klaar en na half uurtje pruttelend varen, staan we eindelijk op de pier van Hoga Island. Bestemming bereikt. Het bootje vaart weg en daar staan we in de hete zon. Alleen maar zand, palmen en kristalhelder water zover ons oog reikt. Geen mens te zien. We lopen met onze rugzakjes van de pier af en komen een paar vrouwen tegen die uiteraard geen woord Engels spreken. Ze geven een richting aan. Na een kwartier lopen langs het prachtige strand, we hebben onze grote bagage volgens aanwijzingen op de pier laten staan, komen twee kinderen ons tegemoet die ons meenemen. Na nog een rots en struik is daar eindelijk Hoga Island Resort en worden we hartelijk welkom geheten door Geertje, inmiddels bekend van de uitzending van Floortje Dessing. Marianne, nog bedankt voor deze gouden tip!

Het verblijf is basic. Een badkamer met aflopende betonnen vloer waarop een mandie staat met in het hoekje een wc. Een mandie is een grote ton gevuld met water; hier met brak water. Met dit water moet je de wc doorspoelen en jezelf wassen. De houten hutjes hebben een balkon en staan op palen. In de kamer staat een bed met een muskietennet er omheen. Dit is hard nodig. Het paradijs heeft ook een schaduwzijde; er zitten veel muggen. Smeren met antimuggenspul helpt echter goed. Je moet het alleen consequent blijven doen. Gelukkig is hier geen malaria. We hebben geen internet, met een Indonesische simkaart was dit wel mogelijk geweest, maar we vinden het prima om een weekje zonder bereik te zijn. De generator loopt van 18.00 uur tot 22.00 uur, daarna is het donker.

Ons huisje wordt omringd door weelderige vegetatie met een doorkijkje naar het strand. Overal zijn hangmatten waarin je heerlijk kunt luieren. Er kunnen maximaal 20 gasten verblijven. Op dit moment zijn we met zijn vijftienen. Een jong stel, Jessie en Gen, uit Canada, een ouder echtpaar, Peter en Petra uit Duitsland, Brett, de vlogger uit Australie met zijn vriendin Robin uit Zuid Afrika en een gezin uit Denemarken. De gezamenlijke maaltijden zijn echt geweldig. ’s Morgens versgebakken brood, lunch en diner bestaan uit wel vijf verschillende gerechten; veel vis, groente , fruit en vaak gefrituurde bijgerechtjes. Heerlijk! Na het eten worden allerlei spelletjes gedaan samen met Wia, de rechterhand van Geertje en Asrouel, de divemaster.

De ‘familie’ van Geertje bestaat uit een aantal vaste mensen en kinderen uit het dorpje een kilometer verderop. Ze doen af en toe klusjes voor een klein bedrag. Dit mogen ze echter alleen maar doen als ze ook naar school gaan. De schoolboot vertrekt elke ochtend naar Sampela, het zeenomadendorp aan de overkant, een halfuurtje varen. Voordat het eb wordt komen ze weer terug. De schooltijden variëren met eb en vloed. In de vijfentwintig jaar dat Geertje hier woont heeft ze veel voor de mensen gedaan. De basisschool en de school voor voortgezet onderwijs in Sampela en de schoolboot zijn aan haar te danken. Voor die tijd gingen de kinderen hier niet naar school.

De tijd verglijdt hier. Je staat vroeg op en gaat om 22.00 uur naar bed. Wim duikt, vaak twee keer per dag en ziet zeeschildpadden, kreeften, morenen, scholen barracuda’s en een oneindige variatie in vis. Kleuren en vormen concurreren met elkaar. Het National Park is een aaneenschakeling van koraalriffen. We snorkelen samen langs de randen van het rif en zelfs op deze geringe diepte verbaas je je over de biodiversiteit. Wat een rijk gebied. Soms schrik ik me te pletter; een zwartwit geringde waterslang van een meter lang komt op me af en volgt me zelfs. Ik weet dat ze giftig kunnen zijn, later hoor ik dat ze een te kleine bek hebben om mensen te kunnen bijten.

We maken wandelingen over het eindeloze strand en komen niemand tegen. Het ultieme Robinson Crusoë gevoel. Toch is er meer te doen op het eiland dan we in eerste instantie dachten. Er is een onderzoekscentrum waar zo’n tweehonderd studenten kunnen verblijven, ze leren over de biodiversiteit in dit gebied en halen hier hun duikbrevet. We zien ze echter alleen op het ‘terras’ verderop. Hier kun je koude biertjes drinken, dat doen we dan ook tijdens de zonsondergang.

Op onze laatste dag bezoeken we het zeenomadendorp Sampela. Het krioelt er van de kinderen. Iedereen begroet ons vriendelijk en we drinken koffie bij Pongang, die een hechte band heeft met Geertje. De paalwoningen houden het zo’n tien jaar vol; dan is het hout verrot en vallen ze om. Ook tijdens de regentijd met veel wind en hoge golven schijnen er regelmatig huizen te sneuvelen. We bezoeken de scholen, in één van de lokalen hangt zelfs een kaart van Europa.

Het vissen met speren is eigenlijk verboden. Wakatobi is uitgeroepen tot National Park. Tijdens het toeristenseizoen wordt er weleens gecontroleerd, maar daarna niet meer. Helaas wordt er toch ook nog met explosieven gevist. We horen dat ze gemaakt worden met behulp van heel veel aanstekers. Je vindt de lege hulzen dan ook regelmatig langs het strand.

Morgen gaan we weer verder, hopelijk verloopt de terugreis iets sneller en zijn we na twee dagen op Bali. Na een week verheugen we ons erg op een douche met zoet water.




Wordt vervolgd