van monteverde naar NP manuel antonio

Monteverde en Manuel Antonio

Op weg naar de nevelwouden, een deel van de route gaat over de Trans American Highway, die Noord en Zuid Amerika met elkaar verbindt. Nou ja highway, sommige stukken dan, de weg tussen Haaksbergen en Enschede is stukken beter. We slaan af en gaan verder via binnenwegen. Het laatste stuk is echt spannend alleen geschikt voor 4WD volgens de lonely planet. Een gewone auto rijdt voor ons uit op de onverharde weg, zouden ze dan toch overdrijven? Bij een kerkje vraagt onze voorganger de weg en krijgt duidelijk met handgebaren aangegeven dat dat met die auto niet gaat lukken. Wij gaan door en ja hoor steil, steiler steilst, dikke keien, diepe gleuven en soms enorme gaten en dat zo’n 20 km lang. We worden beloond met prachtige uitzichten over Nicoya bay. De zon schijnt nog steeds maar hoe hoger en kouder en tegen de bergen op in de verte zien we de regenwolken weer verschijnen.

De twee dorpen Monteverde en Saint Helena zijn ooit door Quakers gesticht met veel liefde voor de natuur. Nu probeert de overheid het ecogebeuren te behouden wat lijkt te lukken, er gaan geen asfaltwegen naar toe en het gebied is dus moeilijk bereikbaar. De lucht is blauw en de zon schijnt maar we voelen de fijne nevel die door de wind over de bergruggen worden geblazen. Veel fantastische regenbogen. In Monteverde zijn lodges, hotels en plekken voor backpackers. We wandelen door de cloudforests over de waterscheiding, in de stromende regen. Het is vreemd om te bedenken dat het water over mijn linkerbeen naar de Caribische Zee af zal stromen en dat over mijn rechterbeen naar de Pacific. De volgende dag maken we een tocht in en boven de boomkruinen van het nevelwoud over acht hangbruggen. De langste hangbrug is 250 meter.Wat een plantenrijkdom. Alle kleuren groen, op elk plekje ontkiemt weer een nieuwe plant, geen uitzicht op de grond. Veel dieren zie je niet of het moeten de jonge gringo’s zijn die zich gillend van het ene platform, in verticale of horizontale positie, naar het andere slingeren.

Het Bryan Ruiz T-shirt uit de shop van FC Twente heeft al vaker verbaasde gezichten opgeleverd in dit land maar hier in Monteverde blijken veel mensen hem te kennen. Na de verbazing de uitroep “Hey nice T-shirt man!” en als Wim dan vervolgens vertelt dat we in Enschede wonen en hij elke thuiswedstrijd bezoekt, kan het niet meer kapot.

Hoe verder; de vulkaan Poaz met zijn groene erwtensoep meer, of toch nog even naar de kust, zeker als we horen dat het in Puerto Viejo aan de Carabische kust veel regent. We hebben daar al een lodge besproken en de vulkaan ligt weer in het binnenland. Bovendien horen we van de Ruiz aanhangers dat Manuel Antonio maar 3 uur rijden is en te gek. Witte stranden, lekker klimaat en veel apen. Er zijn hier zoveel mogelijkheden en de een is nog beter dan de ander. We hakken de knoop door en kiezen voor de zon. Het wordt het NP Manuel Antonio.

Een domper; we worden overvallen door het massa toerisme aan de westkust, zijn er eigenlijk niet goed op bedacht en bij het zoeken naar een hotel aan het einde van de middag wordt vanuit een hoogstwaarschijnlijk gesloten auto mijn rugzak gejat in een tijdspanne van 5 minuten. Alles weg; laptop, pasjes, gelukkig geen paspoorten. Bellen, blokkeren, politierapport op laten maken…een heftige dip en als dan ook nog de volgende dag tijdens een wandeling in het NP een luiaard vlak voor onze voeten dood uit de boom valt terwijl het jong er piepend omheen loopt kunnen we elkaar alleen maar wezenloos aankijken. Het is prachtig maar ik ben er even niet bij. De spelende capucijneraapjes op het strand, het zwemmen in een baai met tropische vegetatie, ik registreer maar ben er met mijn hoofd niet bij. Gelukkig ebt dit gevoel langzaam weg. We gaan weer verder naar Puerto Viejo, naar de Carabische kust. Dwars over een pas; de laaghangende bewolking raakt de opstijgende condens vanuit het oerwoud. Dramatische beelden. Regelmatig is de weg half geblokkereerd door modderstromen vanaf de hellingen. Langzamerhand dalen we af naar de kust, het wordt warmer en droger. We rijden langs enorme bananenplantages richting Limon, de enige havenplaats lamgs deze kust. Het is te merken aan het vrachtverkeer en de enorme opslagplaatsen van containers met namen als Delmonte en uiteraard Chiquita. Na Limon komen we in het schemer in Puerto Viejo aan; reggeamuziek, rastahaar, surfboards maar alles kleinschalig en “ laidback”.

Pura Vida; een levensfilosofie; genieten van nu, niet teveel nadenken over de toekomst en goed zorgen voor je naasten..na het welkom van Tom en Zoe de eigenaren van de lodge die we gehuurd hebben gaat dat wel lukken. Waarom? Wordt vervolgd...

Pura vida!