zigeuners op pad

Zigeuners op pad.

Na La Serena is de weg naar het noorden een vreselijk saai gebeuren; droog, stoffig, en vlak, een soort laagvlakte. Moeten we zo nog 1500 km naar NP Lauca ons uiterste doel? De Nullaborplain in Australië is er afwisselend bij. En ook weer terug?! Na lang wikken en wegen besluiten we om Lauca, met weliswaar een beetje weemoed, te laten schieten. We gaan Chili op een ¨kleinschaliger¨ manier ontdekken. Deze beslissing levert ons een kleine week extra op.

Nu kunnen toch naar NP Pan Azucar oftewel ¨suikerbrood¨. De toegangsweg van dit park langs de kust begint in Chanaral waar we voorraden inslaan. Richtingen worden in Chili spaarzaam gegeven, zo zijn we een half uur op zoek naar de toegangsweg en komen zelfs op een gegeven moment op de startbaan van het vliegveldje terecht.

We worden beloond met fantastische uitzichten; grillige rotsen, vele kleuren en in de baaien hagelwitte stranden. Eigenlijk willen we wel weer op een camping in dit NP, maar de tenten staan hutje mutje in de aangegeven gebieden, dan maar verder het park in richting Lomitas, daar zou ook nog een gelegenheid zijn. De weg er naar toe is 4WD, we hopen dus dat er minder mensen zullen zijn. We stappen regelmatig uit om te kijken of de bodem niet de rotsen raakt. De laatste 5 km mogen we niet verder, een slagboom verspert de weg, je kunt alleen te voet verder, het is een wandeling naar een uitzichtspunt. Het is te ver om terug te gaan, we blijven hier.

De volgende ochtend maken we de wandeling. Geweldig. In het begin een beetje saai, we lopen op een hoogvlakte, gelig met hier en daar een cactus. Hoe dichter we echter bij de zee komen, hoe groter de biodiversiteit. Bloeiende vetplantjes, cactussen, veel, bedekt met kleurige korstmossen. Aan het eind staan we in een keer op duizelingwekkende hoogte op een klip en hebben we uitzicht over de oceaan en de grillige kust. We zien hier de beroemde Camanchaca langzamerhand ontstaan. Slierten vochtige nevel kruipen tegen de klippen op. Het vocht condenseert niet echt omdat het te warm is maar het voedt wel de 20 soorten vetplanten en cactussen die hier voorkomen. Voldaan lopen we terug met nu het uitzicht op de bergen in de verte waar we strakjes weer doorheen zullen rijden.

In Tal Tal bemachtigen we water van een vriendelijk Chileen die zijn slang even over het muurtje hangt zodat we kunnen ¨tanken¨. We vinden ´s avonds een schitterende plek langs het strand en douchen met behulp van flessen gevuld met warm water, heerlijk. De volgende ochtend zien we in een naburige baai dat men bezig is met het oogsten van zeewier. Zwaar werk; met enterhaken worden de dikke bossen wier uit de branding getrokken en vervolgens op het strand gelegd.

Op naar Antofagsta, een prachtige rit met veel reliëf maar verder niets, we zijn beland in de Atacamawoestijn. Mensen, water en diesel zijn hier schaars. We komen zo´n 200 km echt niets of niemand tegen. De stad heeft zo´n 300.000 inwoners, waar halen ze in hemlsnaam het water vandaan om al deze mensen te laten leven. Hier moeten we wel op een camping staan; de campings hier hebben eenzelfde soort opzet; een plekje voor je tent of camper met daarnaast een overdekte picknicktafel en dan heb je meteen naast je de buren. Gelukkig staan we in de buitenste rij langs het strand.

We informeren ons bij de toerist information over roadconditions naar San Pedro de Atacama. We willen een speciale 4WD route rijden via het zuiden. Wat blijkt, daar waar het nooit regent, zo wat de droogste plek ter aarde, woedt al dagen onweer en zijn de wegen flooded. Een optie is via de dirtroads in het noorden of via de hoofdweg.
Wat gaan we doen, wordt vervolgd.......

Pura Vida