tropische paradijzen, zon, zee, strand

Paradijzen,exotische stranden
We rijden de bergen uit richting kust, het regenen houdt al snel op, de wegen worden stoffiger, de bewolking dunner en ja hoor blauwe plekken in de lucht en dan de zon. De hoofdweg rijdt prima. Ons autootje hobbelt aardig door. In het begin lijkt het alsof de stuurinrichting er los in ligt maar het is gewoon een stug apparaat dat je een beetje zelf zijn weg moeten laten zoeken. Gelukkig zijn we wel wat gewend op dat gebied.
We komen aan in Playa Brasilito, een kleine gemeenschap met vele mooie stranden in de buurt. Zoals gebruikelijk is alleen de hoofdweg geasfalteerd. De schamel uitziende gebouwtjes doen denken aan een ontwikkelingsland maar ze herbergen veel voorzieningen; van restaurant tot internetcafé, de drogist, de supermarkt en zelfs een schoonheidssalon. Hier ben je van alle gemakken voorzien.
We treffen onze vrienden en worden welkom geheten met een heerlijk glas koel tamarinde sap, niet zo zoet, precies goed. We eten samen ergens in een zijstraatje, een klein restaurantje in de buitenlucht. Een heerlijk knapperig gefrituurde vis. Een hele vis, niet zoiets als een lekkerbekje in beslag, nee ze gooien gewoon de hele vis in de frituur. De kleinere graten worden dan bros en de Costericanen eten bijna alles op. We zoeken een onderkomen en vinden dat al snel vlakbij het strand van Brasilito.
Het weer is hier heerlijk, af en toe weliswaar half bewolkt maar dat is alleen maar goed voor onze witte winterse huid. Een lekker zeewindje bij een temperatuur van zon 28 graden celsius.
De “camarones dorados” oftewel de “gouden garnalen” is een openlucht restaurantje zo dicht bij zee dat je letterlijk met de voeten in het zand zit, overigens de tafels en stoelen ook. Bij vloed voel je de spatten van het water. We zien de zon om half zes (!) in de zee zakken en eten hier een aantal keren. Een orkestje van drie Nigaruanen speelt verzoek nummers bij je tafel voor 2000 colones, ongeveer 4 dollars. Onze vrienden zingen de nummers mee. We genieten met volle teugen.
Playa Conchal, het strand verderop bestaat grotendeels uit schelpengruis, eigenlijk moet ik zeggen bestond. Vlakbij op een heuvel achter het strand is een groot luxe hotel gebouwd met een heuse golfcourse. Tijdens de bouw hebben ze vrachtenwagens vol schelpengruis van het strand weggehaald om de ingang van het hotel te verfraaien. De mensen uit het dorp zijn hier wel boos over maar ook bkij, het schept uiteraard werkgelegenheid. We horen dat een buurvrouw elke dag de tortillas voor dit hotel maakt . Op dit strand zie je veel costericanen, in de schaduw onder de bomen wordt van alles verkocht en kun je je zelfs aan het strand op gammele tafels onder een luifel laten masseren met uitzicht op zee. Het vervoer van het ene strand naar het andere doe je hier overigens gewoon met de auto. Tegen zonsondergang zie je de koplampen van de 4wdrives oplichten langs de vloedlijn.
We eten de komende dagen eigenlijk alleen maar vis, schaal en schelp dieren. De vis is zo ontzettend vers en ongelooflijk lekker. Playa Grande, de naam verloochent zich niet, het lijkt wel het strand van een waddeneiland en dan in de vorm van een baai. Hoge golven, prachtige schelpen. In de lonely planet lezen we over de leatherback turtles. Dit strand is uitgeroepen tot een National Park omdat hier elke avond een aantal van deze 400 kilo wegende kolossen eieren komen leggen. ’s Avonds en ’s nachts mag niemand aan het strand, alleen speciale excursies met een gids, de eieren worden opgehaald en in beschermde gebieden gebracht om ze ongestoord uit te laten komen. Op Playa Junquillal zien we een ranger de babyschildpadjes uitzetten op het strand. Er zal maar 10% overleven. We zijn onder de indruk hoe met man en macht hier door de plaatselijke bevolking gewerkt wordt om de natuur te behouden.
Playa Junquillal is een wild, exotisch strand, verlaten, haast vergane glorie. Prachtig hoge palmbomen, woeste golven, zwart zand. Oude Amerikaanse hippies lijken zich hier gesetteld te hebben. We drinken een koude chardonnay op het overleven van schildpadjes in de schemering. Ik vergeet me in te spuiten, resultaat tientallen beten van sandflys op mijn benen. In tropische paradijzen moet je blijven smeren, als het al geen zonnebrand crème is dan wel insprayen met DEET.
We boeken een excursie op de Rio Tempisque, de rivier die uitkomt in de golf van Nicoya. De delta van deze rivier vormt het National park palo verde, een vogelparadijs, met krokodillen en iguannas. Gewapend met camera’s, telelens,verrekijker, insectensprays en water melden we ons, volgens afspraak om 10.00 uur bij de brug. We zien alleen, een in onze ogen, een gammele boot liggen. Er staan wel veel mensen op de parkeerplaats en ook allerlei kraampjes maar dit blijkt gewoon een parkeerplaats langs de weg te zijn. De man van de boot komt op ons af, we hebben via onze pensionhouder gereserveerd en onze namen zijn doorgegeven maar hij weet van niets. We weten niet of dit de goede boot is..we wachten en horen iedere keer de rochelende geluiden van de motor die maar niet aan de praat wil komen.
Uiteindelijk na een uur komt er nog een stel aan en er vindt actie plaats. Wat kun je je vergissen; we hadden geen betere gids kunnen treffen. Hij weet ontzettend veel, tovert allerlei vogelgidsen tevoorschijn, laat veel zien en vaart niet verder voordat hij zeker weet dat wij die vogel, krokodil of iguanna ook gespot hebben! Geweldig. Na twee uur varen door de moerasachtige delta komen we totaal onder de indruk van de boot af. Op de terugweg bezoeken we het levendige Santa Cruz, waar ik eindelijk de gecorrigeerde proefwerken op de post doe.
De volgende dag maakt Wim een duik die geregeld wordt een Duits stel. Veel bedrijfjes zijn hier in handen van gringos. Het kantoor van golfplaten wemelt van de straathonden. Ze vangen tevens verwaarloosde honden op, nu in totaal 19 stuks. Geen beginnen aan in dit land. Het wemelt ervan.
We gaan weer verder, toch weer terug naar het binnenland. Monteverde met de nevelwouden blijft trekken. Eigenlijk hadden we dit meteen na Arenal willen doen maar we moesten ven de zon opzoeken. Gelukkig zijn de afstanden hier niet zo groot.
Pura vida, een equivalent van no worries, daarover later meer.