van Noord naar Zuid Luzon

Van Noord naar Zuid Luzon

De foto met ons huis is genomen vanaf de gallery waar een Amerikaanse antropoloog een beeldenverzameling uit dit gebied tentoonstelt. Oude houten beelden gemaakt door de lokale stammen maken veel indruk en niet alleen door de enorme hoeveelheid. We nemen afscheid van Elice, onze caretaker in Banuau. Nog één keer kijken we naar het schitterende uitzicht waar we de laatste dagen zo van hebben genoten. De ‘taxi’ haalt ons ’s ochtends op. Ray, onze chauffeur, en zijn neef zijn al vannacht om drie uur aangekomen en hebben in de auto geslapen.

Zo langzamerhand beginnen we ons zorgen te maken over Wim’s voet. Hij heeft al weken een wondje aan zijn enkel dat maar niet echt wil genezen. De voet is nu opgezwollen. Hier in Banaue ziet de gezondheidszorg er niet echt aanlokkelijk uit, in Manila wordt medische zorg ons eerste doel.

De reis door de bergen is weer lang. We hebben ons er altijd over verbaasd, dat we zo weinig aanrijdingen zien in dit chaotische verkeer. De verkeersdeelnemers zijn niet agressief en iedereen voelt min of meer aan wat de ander van plan is. De tricycles hebben meestal geen spiegels. Op een onoverzichtelijk kruispunt gaat het mis. De tricycle die links naast ons staat, gaat in volle vaart naar rechts en knalt tegen de linkervoorkant van onze auto aan. Gelukkig is er alleen maar blikschade. Tot onze grote verbazing is de politie snel ter plaatse, er worden foto’s gemaakt en vervolgens gaan we naar het bureau. Daar wordt blijkbaar een deal gesloten. Ray komt mopperend naar buiten, hij rijdt achter de man met de tricycle aan, die thuis 1000 pesos ophaalt, zo’n twintig euro, een vermogen hier. De reparatie kost echter 3000 pesos, we betalen ook een derde, zodat Ray weer wat vrolijker verder kan rijden. We vertellen maar niet wat een dergelijke reparatie in Nederland zou kosten!

In Manila worden we afgeleverd bij het Crowne hotel, een cadeautje van Marloes, die inmiddels heel veel credits heeft gespaard door de vele langdurige verblijven in dergelijke hotels. We hebben nog nooit in zo’n luxe tent gezeten; een balzaal van een kamer, drankjes en hapjes staan klaar. De badkamer heeft een bad én een douche. Bij de receptie informeren we naar een arts en binnen vijf minuten meldt zich een nurse op onze kamer. De wond wordt goed verzorgd en wij krijgen het advies om een arts op te zoeken zodat deze antibiotica kan voorschrijven. Dat lukt na enige moeite pas in onze volgende verblijfplaats. Vanaf de veertiende verdieping zie ik de zon én de smog opkomen, het verkeer in Manila zit altijd vast.

De volgende dag nemen we de bus naar Tagaytay aan het Taalmeer. Zuid-Luzon is dichtbevolkt en het Taalmeer is zeker in het weekend een favoriet uitstapje voor de welgestelden uit Manila. Het Taalmeer is een gigantische prehistorische vulkaan met daarin meer dan vijftig kleinere vulkanen die deels onder de waterspiegel liggen; sommigen zijn actief, de laatste uitbarsting was in 1965. Op de rand met uitzicht op het meer hebben we een bed & breakfast gehuurd. Het waait alle dagen ontzettend hard, waardoor het ’s avonds zelfs te koud is om buiten te zitten. De overtocht naar één van de kleinere vulkanen gaat dan ook gepaard met golven van meer dan een meter. We worden weer kletsnat.

We beklimmen de vulkaan, een prachtige wandeling. We zijn één van de weinige mensen die hier lopen, de meesten toeristen worden per paard vervoerd, soms geen gezicht. De paarden zien er slecht verzorgd uit en vervoeren soms wel erg zware toeristen. We lopen door een dikke aslaag. Boven aangekomen, zwart van het fijne stof, worden we beloond met een uitzicht over het kratermeer. Op sommige plaatsen schijnt het water te koken, dat is vanaf deze hoogte niet te zien. Ongelooflijk dat dit een vulkaan is in het meer van de grotere megavulkaan die een omtrek van 75 km heeft.

Op dit moment zijn we in Legazpi, vlakbij de Mount Mayon vulkaan, 2400 meter hoog en de meest iconische ter wereld en actief! Als we landen zien we gigantische palmbossen, de bomen staan strak in de wind. In de stad, die grenst aan de Stille ocaan zien we borden met evacuatieroutes voor als er een tsunami plaats vindt. Een gevaarlijke plek; gelukkig is het cyclonenseizoenen voorbij en staat ons huis boven op een heuvel. Hopelijk houdt de vulkaan zich rustig..

Wordt vervolgd..