Wonosari en verder

Naar Wonosari en verder..

Vanuit het noorden rijden we via het centrum van Yogya naar de oostelijke ringweg om de weg naar Wonosari te volgen. Het gaat redelijk goed. Als we twijfelen over de juiste richting en de weg vragen aan een verkeersagent, zet deze het verkeer stil om ons de goede richting op te sturen en dat in het overvolle verkeer. Zelfs buiten Yogya blijft het druk, de stad is overvol vanwege de vakantiedrukte. We tanken en beginnen aan de pas over de heuvels. Onze mondkapjes beschermen ons tegen de uitlaatgassen van de oude diesels die de berg opkruipen; terugschakelen levert een zwarte roetwolk op. Het is stilstaan, optrekken, vaart maken en weer stil staan. Het uitzicht boven op de pas wordt belemmerd door de bewolking. Na een kleine twee uur komen we aan in Wonosari.

Het boarding house is een verhaal apart. Kleine, claustrofobische kamertjes komen uit op een lange gang die naar een grote ruimte leidt waar een open vuurplaats de keuken vormt. Verderop zorgt een enorm flatscreen voor een schril contrast. Sommige kamertjes hebben zelfs geen raam, die van Clint gelukkig wel. Er past precies een bed, een kast en een tafeltje in. De vloeren zijn smetteloos schoon; de ‘ Ibu’, moeder, regeert hier met strakke hand. Het is standaard hier in Indonesië om je slippers uit te doen voordat je een ruimte binnen stapt. Het hurktoilet met de waterbak fungeert niet alleen als wc maar ook als douche. Het rioolwater wordt geloosd in een enorme betonnen bak buiten waarin grote meervallen zwemmen die zich te goed doen aan de ontlasting van de mensen. Er loopt een rilling over mijn rug. Op zich een mooie kringloop maar als het minder regent en het water laag staat is de stank niet te harden en stikt het van de muggen.

We maken kennis met Isti, een van de tolken die hier ook een kamertje heeft. Haar vriend waarmee ze al vijf jaar een relatie heeft gaat net weer terug naar zijn werk. Zij is moslim, hij christen, ze mogen niet trouwen en hebben dus ook aparte kamers. Ze zijn beiden bijna 30! Isti wordt continu geconfronteerd met mogelijke huwelijkspartners en er is dikke ruzie binnen de familie van haar vriend. Wat is het leven in Nederland toch makkelijk.

We bezoeken als eerste het proefveld dichtbij het dorp. Het breeding station kweekt allerlei jonge plantjes op zoals teak, pinda’s en cassave. Verder staat het Jatrophaveld, dit is tot stand gekomen door subsidies van de overheid om de mogelijkheid van het winnen van biodiesel uit de zaden te onderzoeken. Helaas is de subsidie ingetrokken en is het veld verwaarloosd; niet bemest, de bomen niet gesnoeid en hebben ziektes welig kunnen tieren. Dit levert veel problemen op voor het onderzoek. Clint legt de opzet van zijn onderzoek uit. Hij moet in twee maanden veel data verzamelen. Inmiddels heeft hij samen met de tolken zes mannen die kunnen lezen, schrijven en rekenen verzameld. Ze hebben een korte opleiding van drie dagen gekregen en zullen over een week in drie teams de bomen gaan opmeten. Voor Clint wordt dit moeilijk; hij kan alleen in het Bahasa communiceren met de werkers, de andere twee groepen worden aangestuurd door de twee tolken. De mannen verdienen €2,00 per dag. Verder willen ze zoete thee, koekjes en kruidnagel sigaretten (kreteks).

Ondanks de bewolking is het heet in het veld. Je hebt volledige bescherming tegen de zon nodig. Als de zon echt schijnt is twee uur zelfs voor de Indonesiërs een maximum. De UV-factor heeft hier constant de maximale waarde, namelijk 10.

Clint wordt bijna gestoken door een schorpioen als hij mij iets wil laten zien bij een blad. Later blijkt op de ingezoomde foto dat haar rug vol zit met jonkies. Schorpioenen dragen hun baby’s op de rug totdat de eerste vervelling plaats gevonden heeft. Isti is onlangs gestoken. Ze zijn op zich niet giftig maar de steek levert helse pijnen op en flink opgezwollen vingers.

Het andere veld ligt verder, drie kwartier rijden over deels onverharde wegen. Eventueel willen we ook nog de vleermuizengrot tegen de schemering bezoeken. We gaan eerst een ‘ bakso’ eten; een noodle soep gevuld met een soort vleesballetjes en groenten. Heerlijk. In de straten kom je de bakso karretjes over al tegen. De weergoden nemen de beslissing voor ons, het begint te regenen dat het giet. Het andere veld wordt dan moeilijk bereikbaar en we moeten ook nog twee uur terug rijden naar Yogya. We laten het andere veld voor wat het is en rijden terug.

Na de enerverende tocht van gisteren slapen we uit en hebben een luie dag. Oudejaarsavond vieren we met de mensen uit het bed and breakfast, een internationaal gezelschap. We hebben om 23.00 uur met Clint in stad afgesproken bij café Bintang, hartje stad. Het is loeidruk, we komen amper door de massa heen. Er schijnen 500.000 mensen in het centrum te zijn. Alcohol is alleen in speciale winkeltjes te koop. We proosten om 12.00 uur in een schel verlichte winkel met een sixpack bier. Er is weinig vuurwerk, maar veel lawaai van de toeters. Clint vinden we pas om 01.00 uur en dan is 2014 echt begonnen. Terug in het bed and breakfast wordt de meegebrachte champagne uit Nederland gedeeld met de andere gasten. We zakken door tot een uur of vier.

De eerste dag van het nieuwe jaar bezoeken we de Prambanan tempel aan de voet van de Merapi. Helaas is het donker weer zodat de Hindoeïstische tempel somber en dreigend over komt. Het Ramayana ballet is kleurrijk en sierlijk; een twee uur durende schouwspel dat het oude verhaal uitbeeldt van geliefden die elkaar verliezen en weer terugvinden.

Onze reis zit er bijna op. We maken donderdag nog een fantastische tocht op de scooter door groene vallei van de Borobudur . De scooter is ingeleverd, vanavond eten we met Clint en Marloes , die vanmiddag in Yogja arriveert en dan vliegen we morgenmiddag weer naar het grijze Nederland.

We willen iedereen bedanken voor de reacties op de website, sms of mail. We hopen dat jullie hebben kunnen mee genieten. Tot de volgende grote reis.

Happy New Year
Lidy en Wim