mauritius 2.0

Mauritius 2.0
We zijn er weer. De vochtige warmte, zo’n 28 graden, voelt weldadig aan op de huid. Ik heb echter nog mijn wollen maillot aan, dat zit zo lekker in het vliegtuig, en loop achter de medewerker van Hertz aan. We knijpen onze ogen dicht tegen het scherpe licht, de zon staat recht boven ons hoofd. Het asfalt van de grote parkeerplaats zindert. We controleren samen de buitenkant van de Suzuki Celerio op krassen en deuken, zetten handtekeningen en gooien de bagage achter in. In de gauwigheid, niemand kijkt, trek ik de wollen maillot uit , tover mijn slippers in een fractie van een seconde uit de tas en hup we rijden de tropische wereld in. We laten ons zweet opdrogen door de zwoele wind. De eerste fles water van twee liter klokt moeiteloos naar binnen.

De overdaad aan bloeiende planten en bomen, de mensen van Aziatische-, Chinese- , Indiase en Afrikaanse afkomst in hun kleurige kleren, het geratel en geknal van het vuurwerk in de verte verwelkomen ons. We zijn weer beland in de exotische wereld van Mauritius, een klein eiland ter grootte van de provincie Utrecht midden in de Indische Oceaan.

De reis verliep voorspoedig, wel weinig geslapen. Het eerste deel naar Dubai verliep prima. Het tweede deel een stuk minder. Ik zat in het midden en voelde me opgesloten. Wim al snel in diepe slaap, mijn andere buurman ook. Tja en dan moet toch iemand de wacht houden?! Ik voel me dan ook geradbraakt als we bij het huis in Riviere Noire aankomen.

Riviere Noire is een klein dorpje dat nog net niet de prooi is geworden van de grote resorts. Vlakbij is er eentje in aanbouw. De ‘westcoast is booming’ zoals ze hier zeggen. De caretaker, mister Sukhoowill, is samen met zijn dochtertje de tuin aan het bijhouden. Prachtig bloeiende struiken, grote mangobomen en kokospalmen omringen ‘ons’ huis. Hij wijst alles aan; het huis is groot, we mogen alles gebruiken maar al snel weten we dat de benedenverdieping onze voorkeur zal krijgen. Veel koeler dan onder het platte dak. De inrichting is een mengelmoesje van oudere spullen. De huurprijs was aan de goedkope kant voor Mauritius, we snappen langzamerhand waarom. De wijk waar we wonen heeft problemen met de waterdruk, vaak is er na 16.00 uur geen water meer en valt de elektriciteit af en toe uit. De airco op de slaapkamer en de grote ventilatoren doen het dan ook niet meer.. Gelukkig hebben we enige reiservaring en na een paar dagen hebben we een nieuw ochtendritueel; het vullen van alle lege plastic flessen met kraanwater zodat we ’s avonds toch nog kunnen ‘douchen’. Het lijkt wel Australië . De wc spoelen we door met water uit het zwembad.

Ik vul de keuken aan met een fatsoenlijke snijplank, een dunschiller en een mes. Voor de rest puilen de kasten uit met glazen, borden, pannen enz. Het lijkt hier wel een beetje op de kringloopwinkel. We hebben genoeg spullen om een vijfgangen diner voor 10 personen te regelen, zonder tussendoor af te wassen. De eigenaren, Belgen, komen zelf maar een keer per jaar en zijn er volgens de caretaker het laatste jaar er niet meer geweest.

Er is wifi en zo zitten we gekluisterd aan de laptop te luisteren naar de live uitzending van serieus request. Enschede bruist immers, 12,2 miljoen, onvoorstelbaar!; whatsappen met Clint die alles live mee maakt.
We wilden de ‘couleur locale’ proeven, dat lukt dus ook. De eerste nachten schrikken we af en toe wakker van de meute zwerfhonden die dan hun clublied aanheffen, maar later worden we er niet meer wakker van. Ons huis ligt in een buitenwijkje. Er worden nieuwe huizen gebouwd om oude huisjes heen. Twee straten verderop vind je de huisjes van golfplaten, doeken en oude planken. Iedereen is hartelijk, we worden begroet en niet lastig gevallen. De honden lopen kwispelend met ons mee.

De contrasten zijn groot. Op loopafstand, aan de hoofdweg ligt een grote supermarkt waar je echt alles kunt krijgen. De kerstboodschappen zijn een avontuur op zich. Heerlijk zo’n buitenlandse supermarkt. Verse kruiden, alle soorten voor een prikkie. Verse vis te kust en te keur; Marlin, tonijn, kreeft, krab, garnalen, te gek voor woorden, zoveel keus.

En dan slaat de koorts toe en word ik ziek. De hectiek van de laatste werkweek, het gebrek aan slaap, de overgang naar een ander klimaat, de droge lucht in het vliegtuig, tot rust komen..bedenk het maar…ik weet niet wat de oorzaak is maar ik krijg eerste kerstdag geen hap door mijn keel..Wim volgt twee dagen later. Gelukkig hebben we voldoende medicijnen bij ons, we lezen veel en na een paar dagen zijn we weer fit genoeg om op stap te gaan.

Het weer is heerlijk, 24 uur per dag. Zelfs ’s avonds is het buiten nog warm; we genieten van de sterrenhemel, de volle maan en de vleermuizen. Je waant je in het land van de vampiers, zo groot zijn ze. Betoverende zwarte schaduwen schieten langs voor de volle maan. Ze zitten bij elkaar in de bomen rond het huis en maken veel lawaai, het lijken wel apen.

La Preneuse is een gezellig dorpsstrandje vlakbij, 15 minuten lopen, met de auto een paar minuten. Hele families vieren hier feest, barbecueën, dansen en zingen. Het water is lauw en helder. Heerlijk om te zwemmen, ik speel regelmatig theezakje. Wim zwemt en snorkelt hele einden, voor het koraal moet je echt verderop zijn, zo vlak langs de kust is het hier behoorlijk beschadigd of weg.

In Tamarin is het strand nog gezelliger, het is inmiddels weekend; de ijscokar klingelt, verleidelijke geuren drijven vanaf de eetstalletjes onder de Casuarina bomen het strand op. Moslimvrouwen gaan volledig gekleed te water, jonge Hindoes in prachtige gewaden maken foto’s van elkaar met de zee op de achtergrond, de jeugd van Tamarin speelt volleybal op het strand, in verte speelt een Creolse band, jonge meiden lopen te paraderen in miniscule bikini’s met de mobiel in hun handen en daar tussen zitten de toeristen van over de hele wereld. Wim ontdekt een plek waar het rif nog in redelijke staat is en ontdekt mooie vissen. Hier gaan we oud op nieuw vieren, aan het strand met deze bonte verzameling mensen. We hebben nog een hele week te gaan !
Wordt vervolgd..

Wim en Lidy