de eerste indrukken
Door: lidy
Blijf op de hoogte en volg lidy
23 December 2013 | Indonesië, Sewon
De eerste indrukken
De reis, die van thuis tot in het hotel zo’n 27 uur duurt, is achteraf gezien snel gegaan. Op het moment zelf dacht ik daar heel anders over. Ik kon de slaap niet vatten ondanks een ‘inslaper’ van de huisarts. Wie ongeduldig op een wonder wacht, namelijk als een blok in slaap vallen, komt bedrogen uit. In Yogjakarta worden we door een auto van het hotel opgehaald. De tropische klamheid, het regenseizoen piekt in december en januari, valt als een deken over ons heen.
Het hotel is prachtig, de foto’s op internet lieten de werkelijkheid zien; grote kamers in kleine huisjes verspreid over een tropische tuin met verschillende waterpartijen. De omroepers van de moskee concurreren met elkaar in hun gezangen. de haan doet ook flink mee. De kippen en tortelduiven scharrelen aan onze voeten. Het hotel maakt onderdeel uit van de inmiddels weer opgebouwde gemeenschap Tembi (in 2006 werd dit dorp volledig verwoest door de aardbeving). Het is een traditioneel dorpje waar onder andere tempeh gemaakt. Op bijna elk stukje onbebouwd terrein wordt rijst verbouwd.
De volgende dag huren we fietsen en zoeken Clint op in Yogja. Het regent, de brommertjes,scooters en kleine motoren zoeven als insecten overal tussen het overige verkeer door. Ze zijn volledig gehuld in poncho’s en regenpakken. We maken echt deel uit van de menigte, door onze regenkleding lijken we niet op te vallen als toeristen. Als ik echter Wim voor me zie fietsen, een grote man op een klein fietsje, en ik naar mijn witte voeten en benen kijk dan betwijfel ik dat ten zeerste. Via een wirwar van allerlei kleine steegjes vinden we, met enige hulp van de locals en een beschrijving van Clint, het adres. Hij heeft een prima onderkomen.
De glimlach, de gastvrijheid en behulpzaamheid van de mensen is ongekend. Zelfs als we in de stromende regen ons een weg banen door Yogja en even stoppen, vraagt meteen iemand of we hulp nodig hebben. Het fietsen gaat prima, ook al lijkt het verkeer een enorme chaos, er wordt toch rekening met elkaar gehouden.
Bij Clint maken we plannen om naar Wonosari te gaan, een landelijk gebied ten oosten van Yogja. Hij doet in dit gebied onderzoek naar de Jatropha boom. Het wordt een hele expeditie; twee scooters, anderhalf uur over een bergpas in waarschijnlijk de stromende regen. Op dit moment regent het weer ontzettend hard. Hopelijk is het morgen wat droger!
We spuiten ons zowel overdag als ’s avonds in met insectenwerend spul; overdag tegen de knokkelkoorts en in de schemering tegen de malaria, ze worden verspreid door verschillende soorten muggen.
Het eten is waanzinnig lekker; de geuren die opstijgen van je bord, het verse fruit, de gebruikte kruiden, niet te beschrijven, ik laat het dus hierbij. Zondag biedt het hotel ‘ de rijsttafel’ , we doen mee. De ober legt de Nederlandse traditie uit. Het aantal gasten bepaalt het aantal gerechten dat door even zoveel bedienden wordt geserveerd. De 15 obers komen met fakkels en schalen over het pad aan, aan de overkant speelt een orkestje prachtige muziek. Traditioneel Javaans vermengd met allerlei invloeden. Soms lijkt het een beetje Mexicaans, soms gaat het richting Portugese fado.
We genieten!
Wordt vervolgd..
De reis, die van thuis tot in het hotel zo’n 27 uur duurt, is achteraf gezien snel gegaan. Op het moment zelf dacht ik daar heel anders over. Ik kon de slaap niet vatten ondanks een ‘inslaper’ van de huisarts. Wie ongeduldig op een wonder wacht, namelijk als een blok in slaap vallen, komt bedrogen uit. In Yogjakarta worden we door een auto van het hotel opgehaald. De tropische klamheid, het regenseizoen piekt in december en januari, valt als een deken over ons heen.
Het hotel is prachtig, de foto’s op internet lieten de werkelijkheid zien; grote kamers in kleine huisjes verspreid over een tropische tuin met verschillende waterpartijen. De omroepers van de moskee concurreren met elkaar in hun gezangen. de haan doet ook flink mee. De kippen en tortelduiven scharrelen aan onze voeten. Het hotel maakt onderdeel uit van de inmiddels weer opgebouwde gemeenschap Tembi (in 2006 werd dit dorp volledig verwoest door de aardbeving). Het is een traditioneel dorpje waar onder andere tempeh gemaakt. Op bijna elk stukje onbebouwd terrein wordt rijst verbouwd.
De volgende dag huren we fietsen en zoeken Clint op in Yogja. Het regent, de brommertjes,scooters en kleine motoren zoeven als insecten overal tussen het overige verkeer door. Ze zijn volledig gehuld in poncho’s en regenpakken. We maken echt deel uit van de menigte, door onze regenkleding lijken we niet op te vallen als toeristen. Als ik echter Wim voor me zie fietsen, een grote man op een klein fietsje, en ik naar mijn witte voeten en benen kijk dan betwijfel ik dat ten zeerste. Via een wirwar van allerlei kleine steegjes vinden we, met enige hulp van de locals en een beschrijving van Clint, het adres. Hij heeft een prima onderkomen.
De glimlach, de gastvrijheid en behulpzaamheid van de mensen is ongekend. Zelfs als we in de stromende regen ons een weg banen door Yogja en even stoppen, vraagt meteen iemand of we hulp nodig hebben. Het fietsen gaat prima, ook al lijkt het verkeer een enorme chaos, er wordt toch rekening met elkaar gehouden.
Bij Clint maken we plannen om naar Wonosari te gaan, een landelijk gebied ten oosten van Yogja. Hij doet in dit gebied onderzoek naar de Jatropha boom. Het wordt een hele expeditie; twee scooters, anderhalf uur over een bergpas in waarschijnlijk de stromende regen. Op dit moment regent het weer ontzettend hard. Hopelijk is het morgen wat droger!
We spuiten ons zowel overdag als ’s avonds in met insectenwerend spul; overdag tegen de knokkelkoorts en in de schemering tegen de malaria, ze worden verspreid door verschillende soorten muggen.
Het eten is waanzinnig lekker; de geuren die opstijgen van je bord, het verse fruit, de gebruikte kruiden, niet te beschrijven, ik laat het dus hierbij. Zondag biedt het hotel ‘ de rijsttafel’ , we doen mee. De ober legt de Nederlandse traditie uit. Het aantal gasten bepaalt het aantal gerechten dat door even zoveel bedienden wordt geserveerd. De 15 obers komen met fakkels en schalen over het pad aan, aan de overkant speelt een orkestje prachtige muziek. Traditioneel Javaans vermengd met allerlei invloeden. Soms lijkt het een beetje Mexicaans, soms gaat het richting Portugese fado.
We genieten!
Wordt vervolgd..
-
23 December 2013 - 08:56
Karin:
Joow, klinkt goed jongens! Benieuwd hoe wonisari gaat.
Liefs K. -
23 December 2013 - 10:36
Caroline:
Ik geniet vanuit herfstig Nld met jullie mee ;-)
(Vergeet het restaurant van de broer van de sultan niet!)
Hartelijke groet, car -
23 December 2013 - 11:46
Marianne Mulders:
Zo bijzonder zo op te gaan in de tropische regentijd.
Het water loopt in mijn mond bij het idee van het heerlijke eten.
Groeten aan Clint -
23 December 2013 - 15:56
Jan:
Wat n mooi verslag. We genieten mee. Lied en Jan -
23 December 2013 - 17:54
Elma:
Haaiii Globetrotters !
Wat een leuk verslag weer! En het klinkt allemaal super gaaf! Fijn dat jullie zo genieten en ook even saampjes met Clint kunnen genieten !!
Ga zo door met en dus heeeeeeel veel plezier!
Liefs Elma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
