mijn verjaardag en verder
Door: lidymulders
Blijf op de hoogte en volg lidy
23 Februari 2011 | Nederland, Houthem
Mijn verjaardag en verder....
De baai van Cifunchi, geen dorp maar een vissersgemeenschap met een prachtige baai, hebben we op de heenweg links laten liggen. Het lijkt me een prachtige plek om mijn 56 ste verjaardag te vieren. Het is prettig dat we weer langs Tal tal komen, een van mijn favoriete dorpjes langs deze ruige kust. In de baai aangekomen zie je al dat er clusters van wild kampeerders zijn. De Chilenen pakken flink uit; een douchetent, een wc tent, een woonkamertent, een slaaptent en ze staan ze gezellig met zijn allen vlak op elkaar. Tussen twee concentraties is een flinke lege ruimte, daar wil ik natuurlijk staan, maar als ik Wim door het mulle zand naar beneden zie rijden, bekruipt me al een beetje een voorgevoel van, hoe komen we hier weer weg. Het uitzicht is fantasisch, de vis die we nog even bij de Lider in Antofastgasta gescoord hebben geweldig. Hier wil ik wel jarig zijn. De dag begint bewolkt maar na 12.00 uur trekken de wolken weg en word ik verwend met zon, vers uitgeperst sinaasappelsap, een vissalade en heerlijke wijn. Ik krijg verjaardagsvisite van drie jochies die ons visaas willen verkopen, verder van twee zwerfhonden en talloze vogels. ´s Avonds dansen we in de bijna volle maan op het strand. Hoe jarig kun je zijn!
De volgende dag moeten we echt de reis naar het zuiden aanpakken, maar eerst het strand af, dat blijkt toch moeilijker te zijn dan we in eerste instantie dachten. We komen vast te zitten in het mulle zand. Geen wonder dat hier niemand stond. We vinden een rubbermat op het strand en samen met de matten van auto komen we langzamerhand weer de weg op. Ik durf geen fotos te maken, dat zou de goden verzoeken zijn. Achteraf jammer maar goed, twee dagen rijden we verder naar het zuiden en komen weer in de buurt van Santiago. Eindelijk maken we fotos van de ¨heilige huisjes¨die je hier overal aan de kant van de weg ziet. Plekken waar mensen zijn verongelukt worden herinnerd door soms wel hele capellen te bouwen ter nagedachtenis en je ziet ze overal, zelfs in de meest onherbergzame gebieden. Ze worden met liefde onderhouden. Ook de geitenverkopers en de vlaggetjesmensen komen we weer tegen.
In deze laatste week willen we toch ook nog een NP verkennen ten zuiden van Santiago, het is vreemd om weer in een groene wereld te vertoeven. Het eerste grasveld is een soort wonder. Via Coya, een echt bergdorpje dat in Oostenrijk niet zou misstaan komen we aan in NP rio de los Cipreses. Het klinkt eenvoudig maar de laatste 5 km is echt krankjorem slecht, op loopsnelheid. Altijd loont het toch de moeite. Een vallei in de bergen, hoge grillig gevormde rots wanden zijn ons decor. We zien de volle maan poppenkast spelen met de rotsen en ´s ochtends speelt de opkomende zon een spelletje met de bergen. Luie dagen, niet reizen, wel wandelen en voor het eerst weer een kampvuur. Hier is wel sprokkelhout. In het weekend stroomt de camping wel wat voller maar de vele houtvuurtjes, er is geen electriciteit, dragen alleen maar bij tot de betoverende sfeer.
En dan echt de laatste dagen; nog even de valle de Maipo, samen met de mensen uit Santiago die ook wat verkoeling opzoeken, de camper weer inleveren, met de metro de stad weer in, met de bus nog even naar Valparaiso en dan is de laatste avond aangebroken. Heerlijk uit eten en vervolgens dit bericht typen in ons hostel.
Ik wil iedereen bedanken die ons gevolgd heeft, de reacties, de sms jes, de mailtjes waren ontzettend leuk om te krijgen en te lezen. Ik hoop dat jullie een stukje hebben mee kunnen genieten en tot gauw weer in Nederland. We hebben een gouden tijd gehad.
Pura Vida (dat we dit nog lang kunnen vasthouden..)
Lidy en Wim
De baai van Cifunchi, geen dorp maar een vissersgemeenschap met een prachtige baai, hebben we op de heenweg links laten liggen. Het lijkt me een prachtige plek om mijn 56 ste verjaardag te vieren. Het is prettig dat we weer langs Tal tal komen, een van mijn favoriete dorpjes langs deze ruige kust. In de baai aangekomen zie je al dat er clusters van wild kampeerders zijn. De Chilenen pakken flink uit; een douchetent, een wc tent, een woonkamertent, een slaaptent en ze staan ze gezellig met zijn allen vlak op elkaar. Tussen twee concentraties is een flinke lege ruimte, daar wil ik natuurlijk staan, maar als ik Wim door het mulle zand naar beneden zie rijden, bekruipt me al een beetje een voorgevoel van, hoe komen we hier weer weg. Het uitzicht is fantasisch, de vis die we nog even bij de Lider in Antofastgasta gescoord hebben geweldig. Hier wil ik wel jarig zijn. De dag begint bewolkt maar na 12.00 uur trekken de wolken weg en word ik verwend met zon, vers uitgeperst sinaasappelsap, een vissalade en heerlijke wijn. Ik krijg verjaardagsvisite van drie jochies die ons visaas willen verkopen, verder van twee zwerfhonden en talloze vogels. ´s Avonds dansen we in de bijna volle maan op het strand. Hoe jarig kun je zijn!
De volgende dag moeten we echt de reis naar het zuiden aanpakken, maar eerst het strand af, dat blijkt toch moeilijker te zijn dan we in eerste instantie dachten. We komen vast te zitten in het mulle zand. Geen wonder dat hier niemand stond. We vinden een rubbermat op het strand en samen met de matten van auto komen we langzamerhand weer de weg op. Ik durf geen fotos te maken, dat zou de goden verzoeken zijn. Achteraf jammer maar goed, twee dagen rijden we verder naar het zuiden en komen weer in de buurt van Santiago. Eindelijk maken we fotos van de ¨heilige huisjes¨die je hier overal aan de kant van de weg ziet. Plekken waar mensen zijn verongelukt worden herinnerd door soms wel hele capellen te bouwen ter nagedachtenis en je ziet ze overal, zelfs in de meest onherbergzame gebieden. Ze worden met liefde onderhouden. Ook de geitenverkopers en de vlaggetjesmensen komen we weer tegen.
In deze laatste week willen we toch ook nog een NP verkennen ten zuiden van Santiago, het is vreemd om weer in een groene wereld te vertoeven. Het eerste grasveld is een soort wonder. Via Coya, een echt bergdorpje dat in Oostenrijk niet zou misstaan komen we aan in NP rio de los Cipreses. Het klinkt eenvoudig maar de laatste 5 km is echt krankjorem slecht, op loopsnelheid. Altijd loont het toch de moeite. Een vallei in de bergen, hoge grillig gevormde rots wanden zijn ons decor. We zien de volle maan poppenkast spelen met de rotsen en ´s ochtends speelt de opkomende zon een spelletje met de bergen. Luie dagen, niet reizen, wel wandelen en voor het eerst weer een kampvuur. Hier is wel sprokkelhout. In het weekend stroomt de camping wel wat voller maar de vele houtvuurtjes, er is geen electriciteit, dragen alleen maar bij tot de betoverende sfeer.
En dan echt de laatste dagen; nog even de valle de Maipo, samen met de mensen uit Santiago die ook wat verkoeling opzoeken, de camper weer inleveren, met de metro de stad weer in, met de bus nog even naar Valparaiso en dan is de laatste avond aangebroken. Heerlijk uit eten en vervolgens dit bericht typen in ons hostel.
Ik wil iedereen bedanken die ons gevolgd heeft, de reacties, de sms jes, de mailtjes waren ontzettend leuk om te krijgen en te lezen. Ik hoop dat jullie een stukje hebben mee kunnen genieten en tot gauw weer in Nederland. We hebben een gouden tijd gehad.
Pura Vida (dat we dit nog lang kunnen vasthouden..)
Lidy en Wim
-
23 Februari 2011 - 21:40
Marianne:
Weer totaal andere beelden. Wat is de wereld toch mooi en bijzonder.
Kom gezond weer thuis en dan kunnen we weer uitgebreid bellen.\ -
23 Februari 2011 - 22:50
Ank:
Spannende verhalen en romantische beelden en ondertussen je opmaken voor de realiteit. In Nederland vriest het en de wind uit het oosten maakt het onaangenaam. Evenwel een warm welkom thuis waar ik met Jet op jullie wacht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
