week 1

Aloha,

Afgelopen weekend wachtten we in spanning af wat de gevolgen zouden zijn van de storm Ciara voor het trein- en vliegverkeer. Onze vlucht op maandagochtend zou ons via Frankfurt en San Francisco naar Maui brengen. Gelukkig viel het mee; de vlucht naar Frankfurt werd gecancelled, maar we kregen al snel bericht dat we omgeboekt werden op een rechtstreekse vlucht met KLM naar SFO. Dit was zelfs nog beter dan ons oorspronkelijke schema.

De vlucht naar SFO ging voorspoedig; veel films gekeken, de tijd (10 uur) vloog letterlijk voorbij. Tijdens de vijf uur wachttijdin SFO lukte het niet om een beetje te slapen. De zon scheen volop door de grote ramen van het vliegveld. Het laatste deel van de reis werd verzorgd door united airlines, een oud toestel zonder enig vermaak. Bovendien werd het een bumpy ride zoals de piloot al meteen vertelde. Het grootste deel van de zes uur durende vlucht moest je blijven zitten, er werden ook geen maaltijden verstrekt. Mijn benen protesteerden. Na bijna 24 uur reizen kwamen we op Maui aan. Het regende en was volgens de taxichauffeur erg koud, zo’n 20 graden.

Doodmoe, in vierentwintig uur hooguit een paar dutjes van een half uur gehad, zochten we aan de overkant van ons hotel een tankstation op, waar we nog wat noodles en een paar biertjes konden scoren. Het was hier 22.00 uur en de restaurants waren dicht. We vallen als een blok in slaap en slapen hele nacht aan een stuk door. ’s Ochtends weer redelijk fit op. Ondanks het grote tijdsverschil van elf uur, hebben we maar weinig last gehad van de jetlag.

Breakfast in America, een ervaring op zich. We kijken onze ogen uit naar de keuzemogelijkheden en de grootte van de porties die op de menukaart staan. We hebben echter flinke trek en doen gezellig mee met alle andere, grotendeels Amerikaanse, toeristen.

Vandaag is onze ‘bijkom’ dag. Morgen vliegen we door naar Big Island, waar ons avontuur gaat beginnen. We lopen veel buiten; afwisselend in de mistige regen en in de zon, het middel tegen een jetlag. We slenteren door de buitenwijken van Kahului, bezoeken de plaatselijk mall met vele kleine winkeltjes. We weten nu al waar we leuke cadeautjes kunnen kopen als we hier over vijf weken terug komen.

Opnieuw een hele nacht slaap, op het functioneren van mijn darmen na, passen we ons snel aan. Vroeg op, inchecken, bagage afgeven en vliegen maar. Vanuit het vliegtuig zien we de besneeuwde top van Mauna Kea. Na een half uur landen we op Hilo. We halen de huurauto op en onze eerste bestemming is een T-mobile shop. Mijn telefoon doet raar, ik ontvang amper wifi en geen netwerk, terwijl die van Wim een prima ontvangst heeft. Na lang zoeken, krijg ik een andere simkaart met een Hawaiiaans nummer. Ik zou echter niet meer bereikbaar zijn voor mijn contacten volgens de T-mobile man. Alles blijkt echter vanouds te werken. In ieder geval geen probleem meer.

De supermarkt waar we proviand willen inslaan is te groot voor ons; een kakafonie van schreeuwerige reclames en veel spullen die je echt niet nodig hebt, doen ons vluchten naar een kleinere Safeway. We kopen eten voor drie dagen, ik kan in de keuken aan de slag.

Even de weg zoeken de stad uit, de wegen zijn lekker breed en alles staat goed aangegeven. De saddle road gaat steeds verder omhoog totdat we op tweeduizend meter hoogte de toegang tot Mauna Kea passeren. Het is een rommeltje van tenten, nood wc’s; het lijkt wel een zigeunerkamp. Mount Kea is de uitgedoofde vulkaan van 4200 meter hoog. Later meer over de bijzondere situatie hier. De luchten zijn fantastisch, we rijden door een surrealistische omgeving; overal gestolde lava, vreemde wolkenformaties, schitterend zonlicht en in de verte de uitgestrekte Pacific. Dalen, dalen en nog eens dalen; onze oren ploppen net als in het vliegtuig. Het wordt weer lekker warm. De panorama’s zijn spectaculair. Soms doet het landschap ons denken aan Chili, later weer aan Schotland.

We hebben een gezellig huisje met uitzicht op de rolling hills van North Kahola en aan de andere kant de oceaan met zicht op zonsondergangen. Wat een geweldige plek; we koesteren ons in deze omgeving met de tropische vegetatie, de roep van de vogels en de gekko’s in gootsteen. We kunnen heerlijk buiten douchen onder een fantastische sterrenhemel. Alle energie wordt opgewekt door de zon, een echt eco-onderkomen.

De volgende ochtend gaan we op pad. Onze eerste tocht gaat naar de Pololu lookout en wij niet alleen. De trail loopt redelijk steil naar beneden; het pad is goed aangegeven en na een half uurtje staan we op een zwart lavastrand. De golven zijn hoog, de sfeer mistig en zoutig. Een aantal mensen duikt in de zee, Wim baalt, de volgende keer toch een handdoekje en zwembroek mee. De met tropisch vegetatie begroeide rotsen rijzen statig omhoog en begrenzen het strand. Dan weer omhoog. Het is warm, zo’n 28 graden. Het zweet gutst ons van het lijf. Voldaan komen we boven aan, het is ons gelukt en onze conditie wordt steeds beter, hopen we. Dat smaakt naar meer…

De volgende dag ben ik jarig en dat vieren we met een luie dag aan het strand. Het weer is fantastisch; helder blauwe lucht en veel zon. Ik zoek zoveel mogelijk de schaduw op om niet te verbranden. Spelen en springen in de golven. Geweldig. Het water is heerlijk warm. Ik geniet van alle lieve appjes en positieve berichten.

Wordt vervolgd.