Verdwaald op Bohol

Verdwaald op Bohol

Na het basic verblijf op Apo Island zijn we nu via airbnb beland in een bed & breakfast midden in een tropisch bos, zo’n twee kilometer vanaf Baclayon, het binnenland in. Het huis is helemaal open en geïnspireerd op de architectuur van huizen in Costa Rica. Heerlijk om weer stromend water, elektriciteit en wifi te hebben, alhoewel dat laatste toch ook weer veel tijd op slurpt. De gastvrouwen, Sally en haar dochter Emily, zijn alleraardigst. Ze komen oorspronkelijk van Nieuw Zeeland en Sally heeft haar hele leven veel gewerkt in Azië. Ze is van onze leeftijd.

We hebben een scooter gehuurd, en dus eigen vervoer, heerlijk! Gewapend met een kaart en regenkleding, de eerste dag regent het regelmatig, verkennen we het eiland, soms rijden we wel meer dan honderd km per dag. Dit keer geen zee en strand maar jungle, rivieren en chocolate hills.

We maken een tocht over de Loboc rivier in een mistig dampende groene omgeving. Terwijl we varen lunchen we aan boord en worden we vermaakt met ‘live’ muziek, echt een toeristisch uitje. De spookdiertjes zien we in een sanctuary , hun voortbestaan wordt bedreigd.

De chocolate hills zijn indrukwekkend, niet omdat ze zo groot zijn, maar omdat er zoveel zijn, de aantallen verschillen van 700 tot 1200. De met gras begroeide bulten zijn 30 tot 50 meter hoog. In het droge seizoen verkleurt het gras, vandaar de naam. De lokale mythe is dat twee reuzen dagen tegen elkaar hebben gevochten met stenen en zand. Meer romantisch is het verhaal van Arogo, een sterke en jonge reus die verliefd werd op het meisje Aloya. Toen Aloya dood ging in de handpalm van de reus, veranderden zijn tranen in de heuvels.

Als laatste uitje van een dag willen we even lekker in beweging komen. In het Camp Magsaysay, een soort forest station, voeren we de Makaken, die hier voorkomen. We beginnen aan een trail van een half uurtje lopen door de jungle, het is inmiddels vier uur. Volgens de mensen in het camp is het makkelijk te vinden, altijd links aanhouden en je komt weer terug bij het begin van de loop. Het gaat af en toe steil omhoog en vervolgens weer steil naar beneden, soms via een uitgehakte trap met een ijzeren leuning. Het aantal keren dat we steil omhoog en weer omlaag gaan is langzamerhand niet te tellen. We zijn niet echt onder de indruk van het bos, geen echte jungle, de biodiversiteit valt tegen.

Na drie kwartier begin ik te twijfelen, moeten we niet gewoon terug lopen.. Tegen zes uur wordt het immers schemerig en al snel donker. We hebben geen licht bij ons en de mobiel is maar een kwart vol. We komen een bordje Orinotrail tegen, het lijkt alsof hier een nieuwe trail begint, we houden weer links aan, omhoog, omlaag, het gaat maar door. Inmiddels is het al half zes. Ik word een beetje paniekerig. Wim loopt vastberaden door. Op een gegeven moment horen we het geluid van een straat in de verte en zien we het wegstervende licht in het westen. Op een splitsing kunnen rechts af naar het westen en links af omhoog het inmiddels donkere bos weer in.

Wat is wijsheid. Ik wil naar beneden naar het westen, we lopen, rennen haast. Strakjes kunnen we immers niets meer zien. Inmiddels is het echt schemerig geworden, we zien een afrastering, een eerste teken van bewoning en mensen. In de verte blaat een geit. Verder, verder en dan eindelijk, op het nippertje komen we het donkere bos uit en zien we uitgestrekte rijstvelden voor ons liggen. In de verte zien we de contouren van een bamboehutje en een man. We roepen en lopen naar het hutje. Er hangt een lap stof voor de ingang . De man uit het veld komt naar ons toe en drie mannen komen uit de hut. Ze zaten gekluisterd voor een klein tv’tje! Met handen en voeten proberen we uit te leggen wat er gebeurd is en waar onze scooter staat. Ze spreken nauwelijks Engels. Het woord tricycle doet wonderen. Ze wijzen eerst terug naar het bos, nog een heuvel over. Ze krijgen mij voor geen goud meer dat bos in.

Eén van de mannen neemt ons mee door de rijstvelden. Het is zeker nog twee kilometer lopen naar de dichtstbijzijnde bebouwing. Het pad tussen de rijstvelden bestaat uit lemen smalle dijkjes die hier en daar glibberig zijn. Ik probeer maar niet te denken aan de slang die we in rijstvelden op Java zagen. Ondertussen registreren we nog wel de schoonheid van het uitzicht over de rijstvelden in de wegvallende schemering. Het is inmiddels zeven uur en hartstikke donker als we op een betonnen weg aankomen. De man zoekt contact met de buurtbewoners maar niemand heeft blijkbaar vervoer. Plotseling zien we lichtje van een tricycle; het is de visboer die huiswaarts keert. Hij wil ons wel weg brengen.. We bedanken de man uit het rijstveld, hij weigert het toegestoken geld en loopt weer terug.

Ik zit bij de visboer achter op de motor, mijn rechterbeen zit geklemd tussen twee emmers die gevuld zijn met waterig visafval en wat inktvissen. Wim zit op het rechterspatbord van de tricycle; een soort draadhekje. Het blijkt nog een aardig eindje rijden te zijn. De tricycle kreunt af en toe onder deze onverwacht zware vracht. Uiteindelijk komen we bij de scooter terug, er is niemand meer in het kamp. Men heeft zich blijkbaar ook geen zorgen gemaakt..We rijden achter de visboer aan en als hij afslaat naar zijn eigen huis en we hem hartelijk bedanken, neemt hij pas na veel aandringen het geld aan dat we aanbieden. Wat een geweldige mensen! Nu naar huis, nog zo’n uur reistijd op de scooter, helemaal blij dat we zo’n mazzel hebben gehad.

We maken weer opnieuw een tocht over een rivier, dit keer de Abatan River, bekend om zijn mangrovebos en de vuurvliegjes. Dik ingesmeerd met DEET stappen we in de schemering in een smalle vissersboot. Je kunt ook een kayaktocht maken , maar mijn schouders kunnen de peddelbeweging niet aan. Achteraf zijn we hartstikke blij met onze keuze. We zijn alleen in de stilte, de man peddelt ons langzaam door het labyrint van de mangrove, daarna gaan we de rivier weer op om te wachten op het donker. Wat een belevenis, de sterren worden weerspiegeld in het rimpelloze oppervlak van de rivier en als de bomen aan de oevers versierd worden met de bewegende lichtjes van de vuurvliegjes, lijkt het wel kerstmis.

Maandag gaan we weer verder, we nemen de boot naar Cebu, vliegen door naar Iloilo, en pakken daar de pont naar het weinig toeristische Guimeras, het eiland van de zoetste mango’s.

Wordt vervolgd..