Apo Island

Apo Island

Waar moet ik beginnen, om te vertellen hoe bijzonder dit eiland is..
De wind maakte het al spannend; elke ochtend om 07.00 uur en elke middag om 17.00 uur kijken we vol spanning uit naar de update van de coastguard. We worden het zat om maar in de wachtstand te staan en gaan op onderzoek uit. Woensdag vindt er vlakbij een uitgebreide markt plaats waar ook levende have wordt aangeboden. Biggetjes, kippen, koeien gaan van hand tot hand. Wakker dier zou terecht een slapeloze nacht hebben als ze dit hadden gezien. Natuurlijk worden er ook vis, zeewieren, krabben en mosselen verhandeld. Verder zien we touw, tabaksbladeren, potten en pannen, kapmessen en kleding.

’s Middags hebben we een motor gehuurd om de omgeving te verkennen, hartstikke leuk maar je wil weer om 17.00 uur terug zijn, want stel je voor dat er toch nog een boot zou gaan.. Ondertussen iedere keer de bagage uit- en inpakken en in plastic wikkelen. De overtocht schijnt nogal woest te zijn. Wim wordt ziek, waarvan weten we niet, maar hij heeft een constant opgeblazen gevoel en kan niet eten. Gelukkig duurt dit maar een paar dagen.

Eindelijk, donderdag is het zover, de golven zijn nog wel hoog, maar golven van twee meter zijn gebruikelijk in dit gebied. Het aan boord gaan betekent dat je dwars door de branding naar de boot loopt en via een gammel, heen en weer slingerend trapje, aan boord gaat. Gelukkig zijn we hier op voorbereid; lang leve wikitravel en tripadvisor! Ik word zeiknat tot aan mijn schouders. De bagage wordt door sterke mannen boven hun hoofd getild; wat een krachtpatsers. Wim’s koffer weegt 25 kilo. De bagage wordt droog en veilig gesteld in een min of meer afgesloten hokje op de boot. Tijdens de overtocht slaan de golven soms letterlijk over ons heen. Gelukkig is water lekker warm. Aangekomen op het eiland blijkt het aan land gaan nog moeilijker, ik moet zwemmen om over te komen.

We belanden we in een tropisch paradijs van vijf vierkante km. Het resort ligt aan een schitterende baai, het strand is wit, het bestaat uit kapot geslagen koraal. Onze kamer ligt zo’n tien meter vanaf de branding en nog eens tien meter de zee in, zien we de eerste riffen met prachtige koralen. De zee blijft de hele week onrustig, veel golfslag. Het zicht onder water is daardoor iets minder maar dat mag de pret niet drukken.

We zwemmen met de schildpadden. We zien er zoveel en wat zijn ze prachtig. Af en toe komen ze boven om adem te halen, ze zwemmen met hun krachtige poten omhoog, we zwemmen met ze mee. Ze zijn gemiddeld 1 meter in doorsnee en dit is geen visserslatijn! Je kunt zo dichtbij komen, dat je ze makkelijk kunt opmeten.

Het resort is zeer basic en kleinschaling. Het hele eiland heeft geen stromend water en beperkt elektriciteit; van 18.00 tot 24.00 uur. Elke ochtend worden twee enorme kuipen gevuld met water: één met zout water om de wc door te spoelen en de ander met zoet water om je te wassen. De ‘waterboy’, zoals een man van 53 zichzelf noemt, sjouwt zich helemaal wezenloos. Het zoete water wordt via jerrycans vanaf het vasteland aangevoerd net als alle andere voorraden.

De mensen in het dorpje leven van de visserij en van de toeristen; dit zijn vaak backpackers en verrassend, soms toch ook mensen van onze leeftijd.
Het dorp op het eiland is een wereld op zich, de straten worden gevormd door betonnen paden. Hoe anders dan de drukte met de bootjes op het strand, die de dagjesmensen af- en aan voeren. Wat fijn dat je kunt communiceren, iedereen spreekt Engels, soms erg basaal maar hoe jonger hoe beter. Vergeleken met Java hier geen onderdanigheid, maar een open zelfbewuste houding van mensen. Super!

We gaan op verkenning en zien een bordje ‘highschool’. Het is zaterdagmiddag half vijf en er is een groepje meiden nog bezig met een wiskunde project. Ze zijn een muurkrant aan het maken en zitten een beetje verveeld letters te knippen. Wim gaat met ze in gesprek over wiskunde, een universele taal. Hij heeft een oud wiskunde boek van huis meegenomen, ’s avonds komen de meisjes, een groepje van tussen de 12 en 16 jaar het boek ophalen. We wisselen gegevens uit. Wat een gretigheid om te willen leren, ze leren al snel wat de Nederlandse woorden betekenen (vraag, oplossing, antwoord). We discussiëren over de toekomst van de Filippijnen en als de volgende dag een katholiek feest gehouden wordt op het strand en er een dansgroep op treedt met één van ‘onze’ meiden in de hoofdrol, die ons vervolgens hartelijk begroet, dan voelen we ons hier helemaal thuis. Later horen we dat het voor deze meiden de eerste keer was dat ze echt in contact kwamen met de toeristen.

De volgende dag vertrekken we met een klein houten bootje weer naar het grote eiland Negros. Opnieuw worden we kletsnat, de golven sproeien als een waaier over ons. In Dumaguete stappen we over op een fast ferry naar Bohol, een nieuw avontuur komt er aan…
Wordt vervolgd..