gevaarlijke hoogten

Gevaarlijke hoogten

We lezen over alternatieve routes en kiezen ervoor om via Chiu chiu en Caspane, authentieke Atacameno dorpjes, te reizen. De route gaat over een pas van 4600 meter en zal ons eerst naar de EL Tatio geysers, het hoogste geysersveld ter wereld, brengen.Vandaar uit kunnen we naar San Pedro de Atacama. Hopelijk zijn de wegen tegen die tijd in dat gebied weer begaanbaar.

Af en toe wordt de hoogvlakte onderbroken door canyons, een welkome afwisseling in deze droge wereld. We volgen de canyon die door het riviertje de Loa uitgesleten is. De weg is smal, unpaved, en er zijn regelmatig overhangende rotsen. Het riviertje is onbeduidend maar bevat voldoende water om de kleinschalige landbouw hier mogelijk te maken, een oase van groen. We vinden een overnachtingsplek in de canyon en terwijl we zitten te genieten van een heerlijk gebakken ¨reinete filete¨ gaat het rustig kabbelen in een keer over in een geraas. We kijken op en zien dat het riviertje veranderd is in een snelstromende brede rivier die bossen takken en hout met zich meesleurt. De boer aan de overkant probeert het hout van zijn bruggetje te redden. Blijkbaar is het stuwmeer in het noorden open gezet. Er komt een soort ramptoerisme op gang. De weg vult zich met auto´s met gezinnen die met grote ogen de rivier aanschouwen. Het is inmiddels bijna donker en als onze buurman een paar honderd meter verder op ons koffie aanbiedt dan weten we zeker dat we hier toch veilig staan.

De volgende dag raken we regelmatig de weg kwijt en komen laat in Turi aan. Waar zullen we overnachten. De keus wordt al snel duidelijk als we na een heuvel op een 3000 meter hoge pampa komen, groen en vol met lama´s. Klein, groot, wit, bruin, verschillende soorten. Onze eerste lama, daar willen we van genieten. Het waait erg hard, we proberen een beschut plekje bij de bus te creëren, maar als het in de verte heel donker wordt, een onweersachtige lucht ons tegemoet komt, en de lama´s in een keer met zijn allen weg lopen weten we het zeker. Weg hier. We vinden 20 km verderop een beschut plekje vlakbij het dorpje Tononce.

De doorsteek naar de geysers die we willen maken mislukt. De weg is erg slecht en na een paar km is weg weggespoeld. Omdraaien is al moeilijk genoeg. We moeten een eind terug en pakken de asfaltweg. We stijgen en stijgen en zitten al op 4000 meter als het asfalt ophoudt en we een dikke mist met zo´n 50 meter zicht inrijden. De weg is slecht en aan de bochten en de hoogtemeter 4600 meter zien we dat we op een pas zitten. Wat zijn we blij als we eindelijk de borden en het kantoortje van het NP El Tatio voor ons zien opdoemen. Het is hier steenkoud. We worden verwelkomd door een Engels sprekende Atacamena die hier in een ploegendienst van 10 dagen zit. We mogen blijven kamperen. Er zijn hier wc´s voor de toeristen busjes die hier´s ochtends vanuit San Pedro komen.
Ze heeft de laatste week echter geen toerist gezien, de weg is te slecht maar wie weet morgen..

Wat een Dantesque omgeving, overal borrelt het, mistflarden, en soms een klein stukje van een besneeuwde vulkaan, ze zijn hier 6000 meter hoog. Tussen al dit natuurgeweld lopen de kleine vicunas.We gaan zwemmen in het borrelbad, vier lagen kleren aan snel uitkleden en het water in.Het lopen kost hier veel energie, een plotselinge beweging levert ademnood op. We zitten op 4300 meter. Een lichte hoofdpijn verandert in een knallende, we moeten veel en vaak plassen, ´s avonds overgeven en geen eetlust. Toch hoogziekte ondanks de geleidelijke opbouw. De enige remedie is dalen maar dat zou zelfmoord zijn in het donker. We kunnen allebei niet slapen, het lijkt wel of je lichaam in een soort alarmfase zit, alert moet blijven. Zo ziek, algehele malaise.Om zes uur ´s ochtends hoor ik een motorgeluid in de verte, de weg is weer open. De chauffeurs reageren wissselend op de staat van de weg, afhsnkelijk van het voertuig dat ze besuren.

Van de indianen heb ik inmiddels een soort Ginko bladeren gekregen om thee van te maken, dat helpt tegen de hoog ziekte.In vier uur leggen we de 100 km naar San Pedro af. De weg is hier en daar inderdaad volkomen weggespoeld, alternatieve sporen wijzen een nieuwe weg aan. Het is af en toe echt spoorzoeken. Regelmatig moeten rotsblokken aan de kant geschoven worden om toch verder te kunnen. Wim is een held! Onder de 3000 meter houden alle verschijnselen in één keer op. Onvoorstelbaar.

In San Pedro is het lekker warm, een relaxte backpackers sfeer, we komen helemaal bij. Ik slaap van 21.00 tot 09.00. We bezoeken de Valle de Luna, niet te beschrijven zo mooi. We blijven tot en met zonsondergang met nog duizend andere mensen. Voor het eerst zien we dat er echt gecontroleerd wordt of iedereeen ávonds het park uit is, terwijl het wild kamperen hier echt doodnormaal is. Laguna Chaxa met zijn flamingo´s is een meertje midden in de zoutvlakte. De vogels doen zich te goed aan zoutminnende garnaaltjes en kreeftjes. De zoutkorsten schitteren in de zon. Het zoutmeer is omgeven door besneeuwde vulkanen. Helaas is het nog steeds bewolkt, terwijl het hier dus altijd droog is. De weg langs de zuid kant is vrij en als we weer wild kamperen bij het dorpje Peinte worden we beloond met een schitterende zonsondergang. Wat een omgeving. Morgen steken we de zoutvlakte over en mag ik kiezen waar ik mijn verjaardag ga vieren.
Wordt vervolgd met een laatste bericht.

Pura Vida.