van de kou naar de tropen
Door: lidymulders
Blijf op de hoogte en volg lidy
01 Januari 2011 | Nederland, Houthem
Van de koude naar de tropen..
Onvoorstelbaar maar waar..ik zit dit bericht te typen in zomerse kledij met op de achtergrond de geluiden van een snel invallende tropennacht. Het is zes uur ’s avonds en al hartstikke donker. Een schuifdeur van horrengaas houdt de insecten tegen.
De reis verliep voorspoedig, na een zeer korte en vooral onrustige nachtrust zijn we om 04.00 uur uit Enschede weggereden. Geen sneeuw, ijzel of ander ongemak vermindert de snelheid waarmee we naar Schiphol rijden. We arriveren ruim op tijd. We nemen afscheid van Clint.. tot over twee maanden!
Het inchecken gaat voorspoedig. Een luidruchtige mannenclub met mercedes benzpakken domineert de rij wachtenden. Ze zijn op weg naar de Parijs Dakar rally in de Atacama woestijn. Hun ploeg doet mee met vier vrachtwagens. Ze gaan een groot avontuur tegemoet. In Madrid, een waanzinnig uitgestrekt vliegveld, stappen we over op de vlucht naar San Jose. De looptijd naar de verschillende gates staat aangegeven, die wij moeten hebben ligt 23 minuten verder op, inclusief de reistijd met de shuttle.
Het vliegtuig is volgeboekt. De service van Iberia valt tegen, het eten is smakeloos en flauw en als je wat vraagt kan er alleen een plichtmatig glimlachje af. Waarschijnlijk zijn we erg verwend geraakt door de Aziatische maatschappijen naar Australië. Ik denk nog met heimwee terug aan de vochtige warme citroenhandoekjes die je kreeg als je wakker werd en de miso soepjes met knapperige groentes, nu kregen we halflauwe ravioli met een kwak tomatenpuree en een uitgedroogd broodje. Nou ja ik moet niet zitten miepen!
Zonder vertraging arriveren we in San José waar we een taxi pakken naar een hotel wat we weliswaar geboekt hadden maar waar we geen bevestiging van hadden gekregen. We zaten gelukkig in het systeem. Een oud gebouw uit de koloniale tijd volgestopt met kunst en kerstversieringen. Geweldig, zeer sfeervol, lekker eten met een fles wijn om vervolgens in coma te vallen en 12 uur achter elkaar te slapen. Hoezo jetlag, geen last van gehad.
De volgend ochtend blijken alle mede hotelbewoners al op pad te zijn met diverse toeristen busjes. Wij willen met het gewone openbare vervoer naar Arenal waar we een bed and breakfast geboekt hebben. Via internet had ik thuis al het reissschema met het openbaar vervoer uitgezocht. Voor de zekerheid even checken bij de balie van het hotel. Er wordt gefronst gekeken bij ons voornemen om met het public transport te reizen. De kaartjesverkoper van het busstation San Carlos zegt dat de bus niet verder gaat dan Fortuna. We beginnen te twijfelen of dit dan wel de juiste bus is…maar ik weet het bijna zeker, dan maar op de gok. Dit soort risico’s kun je makkelijk nemen omdat je weet dat je altijd wel ergens een hoteltje of iets anders vindt om te overnachten. Het maakt het reizen extra spannend...
Natuurlijk duurt de reis erg lang (in totaal zes uur), deze bus gaat dwars door de bergen, stopt bij elk dorp maar wat een sfeer. Bij de hoofdbusstations is het een drukte van belang, overal worden waren en spullen aan de man gebracht. De mensen die zitten te wachten op een bankje en dromerig voor zich uit staren , de vele kuilen in de weg, de chauffeur die onderweg zijn banden checkt, de mensen die onderweg opstappen, de gesprekken in de bus voor zover we die kunnen volgen met onze spaarzame lessen Spaans. In Fortuna blijkt toch inderdaad, yess!, dat we kunnen overstappen naar Nuevo Arenal. Het dorp Arenal is verplaatst, een stuwmeer heeft het oude dorp bedolven en het is opnieuw op de hellingen opgebouwd. Uiteindelijk komen in het donker aan bij “Lucky Bug B&B”, waar we hartelijk worden ontvangen door Monica waarmee ik al regelmatig gemaild heb.
’s Ochtends worden we wakker in een sprookje. Aan de rand van een regenwoud, mistig als een badkamer na flink douchen en groen, groener groenst met felle kleuren, geuren en geluiden. Megagrote bloeiende kamerplanten rondom ons balkon, we kijken uit over een lagune. We ontbijten op het terras naast een voederplaats waar toekans kolibris en andere vogelsoorten hun kostje halen. Ik weet niet wat ik zie en wat ik beleef. Ik knijp me in mijn arm, maar ik word niet wakker. Dit is echt! Wordt vervolgd…
Onvoorstelbaar maar waar..ik zit dit bericht te typen in zomerse kledij met op de achtergrond de geluiden van een snel invallende tropennacht. Het is zes uur ’s avonds en al hartstikke donker. Een schuifdeur van horrengaas houdt de insecten tegen.
De reis verliep voorspoedig, na een zeer korte en vooral onrustige nachtrust zijn we om 04.00 uur uit Enschede weggereden. Geen sneeuw, ijzel of ander ongemak vermindert de snelheid waarmee we naar Schiphol rijden. We arriveren ruim op tijd. We nemen afscheid van Clint.. tot over twee maanden!
Het inchecken gaat voorspoedig. Een luidruchtige mannenclub met mercedes benzpakken domineert de rij wachtenden. Ze zijn op weg naar de Parijs Dakar rally in de Atacama woestijn. Hun ploeg doet mee met vier vrachtwagens. Ze gaan een groot avontuur tegemoet. In Madrid, een waanzinnig uitgestrekt vliegveld, stappen we over op de vlucht naar San Jose. De looptijd naar de verschillende gates staat aangegeven, die wij moeten hebben ligt 23 minuten verder op, inclusief de reistijd met de shuttle.
Het vliegtuig is volgeboekt. De service van Iberia valt tegen, het eten is smakeloos en flauw en als je wat vraagt kan er alleen een plichtmatig glimlachje af. Waarschijnlijk zijn we erg verwend geraakt door de Aziatische maatschappijen naar Australië. Ik denk nog met heimwee terug aan de vochtige warme citroenhandoekjes die je kreeg als je wakker werd en de miso soepjes met knapperige groentes, nu kregen we halflauwe ravioli met een kwak tomatenpuree en een uitgedroogd broodje. Nou ja ik moet niet zitten miepen!
Zonder vertraging arriveren we in San José waar we een taxi pakken naar een hotel wat we weliswaar geboekt hadden maar waar we geen bevestiging van hadden gekregen. We zaten gelukkig in het systeem. Een oud gebouw uit de koloniale tijd volgestopt met kunst en kerstversieringen. Geweldig, zeer sfeervol, lekker eten met een fles wijn om vervolgens in coma te vallen en 12 uur achter elkaar te slapen. Hoezo jetlag, geen last van gehad.
De volgend ochtend blijken alle mede hotelbewoners al op pad te zijn met diverse toeristen busjes. Wij willen met het gewone openbare vervoer naar Arenal waar we een bed and breakfast geboekt hebben. Via internet had ik thuis al het reissschema met het openbaar vervoer uitgezocht. Voor de zekerheid even checken bij de balie van het hotel. Er wordt gefronst gekeken bij ons voornemen om met het public transport te reizen. De kaartjesverkoper van het busstation San Carlos zegt dat de bus niet verder gaat dan Fortuna. We beginnen te twijfelen of dit dan wel de juiste bus is…maar ik weet het bijna zeker, dan maar op de gok. Dit soort risico’s kun je makkelijk nemen omdat je weet dat je altijd wel ergens een hoteltje of iets anders vindt om te overnachten. Het maakt het reizen extra spannend...
Natuurlijk duurt de reis erg lang (in totaal zes uur), deze bus gaat dwars door de bergen, stopt bij elk dorp maar wat een sfeer. Bij de hoofdbusstations is het een drukte van belang, overal worden waren en spullen aan de man gebracht. De mensen die zitten te wachten op een bankje en dromerig voor zich uit staren , de vele kuilen in de weg, de chauffeur die onderweg zijn banden checkt, de mensen die onderweg opstappen, de gesprekken in de bus voor zover we die kunnen volgen met onze spaarzame lessen Spaans. In Fortuna blijkt toch inderdaad, yess!, dat we kunnen overstappen naar Nuevo Arenal. Het dorp Arenal is verplaatst, een stuwmeer heeft het oude dorp bedolven en het is opnieuw op de hellingen opgebouwd. Uiteindelijk komen in het donker aan bij “Lucky Bug B&B”, waar we hartelijk worden ontvangen door Monica waarmee ik al regelmatig gemaild heb.
’s Ochtends worden we wakker in een sprookje. Aan de rand van een regenwoud, mistig als een badkamer na flink douchen en groen, groener groenst met felle kleuren, geuren en geluiden. Megagrote bloeiende kamerplanten rondom ons balkon, we kijken uit over een lagune. We ontbijten op het terras naast een voederplaats waar toekans kolibris en andere vogelsoorten hun kostje halen. Ik weet niet wat ik zie en wat ik beleef. Ik knijp me in mijn arm, maar ik word niet wakker. Dit is echt! Wordt vervolgd…
-
01 Januari 2011 - 18:49
Marianne:
Dit zijn precies de verhalen waarom reizen zo leuk is. Al die indrukken ipv het saaie were! -
01 Januari 2011 - 19:03
Ank:
Lieve Wim en Lidy, deallerbeste wensen voor tweeduizendelf. De eerste plaatjes zijn alweer veel belovend.
De dooi is nu echt ingevallen en de temp. Is mild. Groet en kus. -
01 Januari 2011 - 21:40
Karin:
Woów! Wat een plaátjes... !!!
Gaaf verhaal. Toch wel je rode sandalen bij je he?
En wat een contrast met hier... Sjonge. Morgen jouw gehekelde 'laatste zondag-gevoel'...; dat heb je dan nu mooi van jou naar mij verplaatst, lúmmel! -
04 Januari 2011 - 16:47
Sandra Spoor:
Hallo wereldreizigers,
Ten eerste de allerbeste wensen voor 2011 voor jullie allebei.
Wat een mooi verhaal, maar vooral wat een mooie plaatjes!! Net echt....
Heel veel plezier samen! -
04 Januari 2011 - 18:44
Carola:
Wat een geweldige foto's, en het klinkt helemaal geweldig, ik ben jaloers!! -
04 Januari 2011 - 18:56
Kolc:
Dank voor jullie bijzondere nieuwjaarskaart. Met zo'n kaart - en zulke foto's - komt de inspiratie vanzelf!
Ook voor jullie alle goeds in dit nieuwe jaar gewenst.
-
04 Januari 2011 - 23:42
Pauline:
Hallo Wim en Lidy,
De beste wensen voor het nieuwe jaar.
Leuk om zo jullie reis te volgen! Mooie foto's. -
05 Januari 2011 - 08:18
Margo Lamars:
Hallo Lidy en Wim
Wat heerlijk om jullie verslag te lezen. Ik herinner mij eigen ervaringen en de warmte en vogelgeluiden en droom weg.... Ik wil jullie het beste wensen voor 2011, aan de start van het jaar zal het niet liggen! Geniet met volle teugen, en hier in Haaksbergen geniet ik ook een beetje mee! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
